امام مهدی عجل‌الله‌فرجه، دوازدهمین امام شیعیان، فرزند امام حسن عسکری علیه‌السلام، در نیمه شعبان ۲۵۵ هجری در سامرا متولد شد. او اکنون در غیبت کبری به سر می‌برد و همچون خورشید پشت ابر، منبع هدایت است. ظهورش نویدبخش عدالت جهانی و صلحی پایدار برای بشریت است.
امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) اگرچه غایب است، اما همچون خورشید پشت ابر، مردم از وجودش بهره‌مند می‌شوند. غیبت، مانع هدایت‌گری او نیست. ارتباط قلبی، عمل به وظایف دینی، و دعا برای ظهور، راه بهره‌مندی بیشتر از وجود پربرکت اوست و امید به آینده را زنده نگه می‌دارد.
احادیث امامان معصوم (علیهم‌السلام) دلالت دارد بر این‌که در عصر ظهور امام مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)، ظلم و ستم به عدل و عدالت تبدیل می‌شود. مردم به نهایت سخاوت و ایثار می‌رسند، حقوق بازگردانده می‌شود، فقر ریشه‌کن می‌گردد و جامعه‌ای الهی و انسان‌دوست شکل می‌گیرد.
امام مهدی (علیه‌السلام)، فرزند امام حسن عسکری، در سال ۲۵۶ هجری در سامرا متولد شد و آخرین امام شیعیان است. او موعود ادیان، منجی آخرالزمان و برقرارکننده عدالت جهانی است. به دلیل تهدید حکومت عباسی، ولادتش پنهان ماند و به امر خدا در غیبت فرو رفت تا روز ظهور فرا رسد.
پیامبر اسلام (ص) طبق روایات معتبر، جانشینان خود را دوازده نفر معرفی کرده که همه از قریش‌اند. اهل سنت تطبیق دقیقی بر این روایات ندارند، اما شیعه اثناعشری با استناد به احادیث، این جانشینان را امامان معصوم می‌داند که دوازدهمین آن‌ها، امام مهدی(عج)، اکنون در غیبت است.
در جهانی پر از ظلم و ستم، امید حقیقی بشر، وعده قطعی خداوند به استقرار عدالت جهانی به‌دست منجی موعود، امام مهدی(عج) است. این وعده الهی، با پشتوانه آیات و روایات، نیرویی الهام‌بخش برای پایداری، تلاش و ایمان به آینده‌ای روشن و سراسر عدل است.
امام زمان (عج)، همچون خورشید پشت ابر، در غیبت نیز واسطه فیض الهی، ناظر اعمال و مایه امید مؤمنان است. وجود ایشان امید به عدالت و نجات را زنده نگاه می‌دارد، هدایت‌گر باطنی است و اعتقاد به حضورش، شیعیان را به تقوا، پایداری و آمادگی برای ظهور دعوت می‌کند.
ظهور امام زمان (عج) طرحی الهی و وابسته به رشد فکری بشر و تحقق شرایط خاص است. شتاب‌زدگی مؤمنان آن را جلو نمی‌اندازد. در عین دعا برای تعجیل، باید صبور و منتظر ماند و وظایف دینی خود را انجام داد؛ چراکه انتظار فرج، برترین عبادت و نشانه ایمان راستین است.
اعتقاد به ظهور موعود، یک باور فطری جهانی است که در اسلام با شخصیت مشخصی به نام امام مهدی (عج) تحقق یافته است. شیعه او را زنده، غایب و آماده ظهور می‌داند. این اعتقاد، امید و پویایی می‌آفریند، جامعه را از یأس نجات داده و به مقابله با ظلم فرا می‌خواند.
ارتباط واقعی با امام زمان (عج) نیازمند معرفت، خلوص و عمل به وظایف شرعی است. ادعای بابیت و ارتباط ویژه، فاقد اعتبار شرعی و عقلی است. راه صحیح ارتباط، تبعیت از فقیه جامع‌الشرایط، عمل به معارف دین و حفظ ارتباط معنوی با حضرت است، نه پیروی از مدعیان دروغین.
آرزوها بازتاب شخصیت انسان‌اند و می‌توانند شخصیت او را نیز بسازند. والاترین آرزو، آرزوی فرج امام زمان (عج) است که در جان منتظر حقیقی ریشه دارد. این آرزو همت، نیت، اراده و معرفت فرد را تعالی می‌بخشد و او را به سوی بالاترین کمالات انسانی رهنمون می‌سازد.
در دوران غیبت، دینداری دشوار و همراه با آزمونی بزرگ است. حفظ ایمان نیازمند پرهیز از گناه، تقوا، صبر و شناخت حق از باطل است. منتظران حقیقی با پاکی و ورع، در سخت‌ترین شرایط، ایمان خود را حفظ می‌کنند تا در زمره یاران موعود قرار گیرند.
در تفکر شیعه، امامت ریشه در توحید دارد و معرفت امام زمان (عج)، نشانه و شرط پذیرش ربوبیت الهی است. بدون شناخت و پذیرش امام، خداشناسی ناقص و دینداری بی‌اثر خواهد بود. امامت، ادامه راه نبوت و راه ارتباط حقیقی انسان با خداوند است.
رابطه زمین و آسمان، برخلاف دیدگاه ادیان دیگر، از منظر شیعه پس از ختم نبوت نیز از طریق امام معصوم ادامه دارد. امام مهدی(عج) به‌عنوان انسان کامل، واسطه فیض الهی در عصر غیبت است و حضورش، استمرار پیوند ملکوت و بشر را تضمین می‌کند.
در واپسین لحظات شب نیمه شعبان، با تولد حضرت مهدی عجل‌الله‌فرجه، جهان روشن شد. در آینده‌ای پر از ظلم، او به‌عنوان منجی الهی قیام می‌کند و زمین را لبریز از عدالت می‌سازد. وعده ظهورش، نویدبخش امید بشریت است؛ امیدی راستین برای جهانی پُر از نور، صلح و حقیقت.
انتظار، نیرویی الهی و انگیزه‌ای برای حرکت، عدالت‌خواهی و پایداری است. منتظر واقعی، با امید به ظهور منجی، در مسیر تحقق عدالت الهی تلاش می‌کند. انتظار، سکون نیست؛ دعوتی است به اقدام، خودسازی و آمادگی برای یاری حق و اجرای آرمان پیامبران در جهان.
انتظار، نیرویی حیاتی برای ادامه زندگی است. همه انسان‌ها و جوامع به نوعی منتظرند، اما منتظران ظهور منجی، افقی بلندتر دارند. این انتظار، عامل حرکت، پویایی و امید به آینده‌ای سرشار از عدل، ایمان و برابری است؛ نه فقط آرزو، بلکه جهادی درونی و اجتماعی است.
انتظار، از برترین عبادات شمرده شده و نشان‌دهنده اوج کمال روحی و آرمان‌خواهی انسان مؤمن است. روایات اسلامی انتظار فرج را هم‌سنگ جهاد در راه خدا می‌دانند، چرا که پیوند با امام، آرمان عدالت جهانی و زمینه‌سازی برای اصلاح فرد و جامعه را در خود دارد.
