امام حسین (علیه السلام)

گریه، نشانه محبت و معرفت انسان است و پیوندی عمیق با دل دارد. گریستن بر امام حسین (ع) از سر عشق و معرفت، محبوب خداوند است. مصائب حسین (ع) رنج محبانش می‌شود. اشک بر حسین، تجلی دوستی با خدا و راهی به کمال است.

یقین امام حسین (ع) در دل‌بریدن از دنیا و دل‌بستن به آخرت آشکار بود. در سخت‌ترین لحظات، چهره‌اش می‌درخشید و آرامش و اطمینانش افزون می‌شد. دشمنان نیز شجاعت و بی‌باکی او را در برابر مرگ تحسین می‌کردند.

امام حسین (ع) با تکیه بر حق‌پرستی، عدالت‌خواهی، شجاعت و خلوص، در برابر ظلم و فساد قیام کرد. او بر اساس حدیث پیامبر (ص) مخالفت با سلطان ظالم را واجب دانست. قیام عاشورا، جلوه کامل تسلیم در برابر خدا و دفاع از دین بود.

حکومت یزید فاقد مشروعیت دینی و اخلاقی بود و ادامه آن، نابودی ارزش‌های اسلامی را در پی داشت. امام حسین (ع) با احساس مسئولیت، برای احیای سنت پیامبر (ص) و مبارزه با بدعت‌ها قیام کرد. او رهبری را در التزام به عدالت و دین حق می‌دانست.

امام حسین (ع) پس از مشاهده بی‌وفایی مردم کوفه، برای دیدار عُبیدالله بن حر جعفی به خیمه او رفت و او را به یاری دعوت کرد. امام با بزرگواری و شفقت، او را به توبه و پیوستن به راه حق فراخواند، اما عُبیدالله نپذیرفت.

امام حسین (ع) و ابن زبیر هر دو علیه یزید قیام کردند و کشته شدند؛ اما قیام حسین (ع) برای نجات مردم از جهل و گمراهی و در راه خدا بود، در حالی که ابن زبیر مردم را به خود دعوت می‌کرد. هدف حسین (ع) احیای دین بود.

پس از عاشورا، یزید گمان می‌کرد پرچم حسین (ع) فرو افتاده، اما حضرت زینب (س) با همراهی امام سجاد (ع)، پیام مظلومیت و حقانیت اهل‌بیت را رساند. او با افشای ظلم و فساد، نهضت حسینی را زنده نگه داشت و رسالت کربلا را به تاریخ سپرد.

امام حسین (ع) پناه اسلام، سند قرآن، و بازوی امت بود. در حرم پیامبر (ص) عبادت می‌کرد و از فساد دوری می‌جست. اما ظلم و ستم که شدت یافت، برای احیای حق قیام کرد. با حکمت دعوت نمود، سپس با شمشیر همچون علی (ع) جهاد کرد.

جابر بن عبدالله انصاری، صحابه‌ای بزرگوار و نخستین زائر قبر امام حسین (ع)، در چهلمین روز شهادت ایشان به کربلا رسید. او با عشق و اندوه بر مزار سیدالشهدا ندا سر داد: «یا حسین!» و از هجران دوست، بی‌تابانه شِکوه کرد.

سلام، نماد صلح، صفا و دوستی است. در اسلام، سلام نشانه اخوت و آرزوی خیر و سلامت برای دیگری است. این واژه، پیام‌آور امنیت، سلامت روحی، اجتماعی و جسمی بوده و بیانگر روح محبت و برادری در جامعه اسلامی است.

پیامبر اکرم (ص) درباره امام حسین (ع) فرمودند: «حسین از من است و من از حسینم. خداوند دوست بدارد هر که حسین را دوست بدارد. حسین سبطی از اسباط است.» این حدیث، که در منابع شیعه و اهل سنت آمده، محبت حسین (ع) را محبت خدا می‌داند.

سوم شعبان، سال سوم هجرت، میلاد امام حسین (ع) رخ داد. پیامبر (ص) با شنیدن خبر ولادت، حالتی از شادی و اندوه یافت. با دیدن نوزاد، گاه شادمان و گاه غمگین می‌شد. اشک‌های پیامبر از آینده‌ای حکایت داشت که شهادت حسین (ع) را در کربلا می‌دید.

مرد گناهکاری از امام حسین (ع) پندی خواست. امام فرمود: اگر می‌توانی از روزی خدا نخوری، از سرزمین او خارج شوی، جایی بروی که او تو را نبیند، مرگ را از خود برانی، و از آتش دوزخ بگریزی، هر گناهی خواستی انجام بده.

مردی از امام حسین (ع) درباره فاصله ایمان و یقین پرسید. امام فرمود: چهار انگشت؛ ایمان شنیدن است و یقین دیدن. فاصله آسمان و زمین؟ یک دعای مستجاب. عزت آدمی؟ بی‌نیازی از مردم. زشت‌ترین چیزها؟ هرزگی پیران، درنده‌خویی قدرتمندان، دروغ شرافتمندان، بخل ثروتمندان، و حرص عالمان.

اعرابی نزد امام حسین (ع) از بدهی خود شکایت کرد. امام فرمود: سه پرسش می‌پرسم؛ اگر یکی را پاسخ دادی، یک سوم قرضت، اگر دو تا را پاسخ دادی، دو سوم، و اگر همه را پاسخ دادی، همه بدهی‌ات را می‌دهم. اعرابی شگفت‌زده شد.

امام حسین (ع) شخصیتی بود که تواضع و فروتنی را در کنار عزت و روحیه انقلابی جمع کرده بود. آنتوان بارا، اندیشمند مسیحی، این ویژگی را ستوده است. تکبر از جهل سرچشمه می‌گیرد، اما علم و معرفت، انسان را به فروتنی و محبوبیت در میان مردم می‌رساند.

امام حسین (ع) به معلم فرزندش، که سوره حمد را تعلیم داده بود، هزار دینار، هزار حله و جواهر بخشید. مردم از این بخشش شگفت‌زده شدند. امام فرمود: «آنچه من دادم کجا و آنچه او به فرزندم آموخت کجا؟» این سخن، ارزش والای تعلیم قرآن را نشان داد.