امام هادی

بی‌نیازی در رضایت به آنچه کافی است نهفته است. انسان اسیر آرزوهای بی‌پایان خود است و حرص و طمع او را از آرامش بازمی‌دارد. قناعت، روح را غنی می‌کند و توانگری واقعی در دل رضایت است، نه در انباشت مال. آرزوی بی‌پایان، سراب و فریبنده است، اما قناعت، آزادی می‌آورد.

متوکل، خلیفه عباسی، به بیماری سختی دچار شد که پزشکان از درمان آن ناتوان بودند. مادرش نذر کرد در صورت بهبودی، مبلغی به امام هادی (علیه السلام) تقدیم کند. با راهنمایی امام، جوش سر باز کرد و متوکل نجات یافت. اما او دوباره دشمنی کرد و شبانه خانه امام را تفتیش کرد.

امام هادی (علیه‌السلام) با کار و تلاش شخصی، اهمیت استقلال مالی را نشان دادند و تأکید کردند که پیامبران و امامان نیز برای روزی خود زحمت می‌کشیدند. سیره ایشان بیانگر ارزش خودکفایی و پرهیز از سربار بودن دیگران در زندگی اجتماعی است.

امام هادی (علیه‌السلام) فقیهی را که با دلیل، ناصبیان را شکست داده بود، بر سادات بنی‌هاشم مقدم داشت. در پاسخ به اعتراض آنان، به آیات قرآن استناد کرد که علم بر نسب برتری دارد. ایشان مقام مدافعان حریم ولایت را والا شمرد و ارزش علم و ایمان را تأیید فرمود.

زیارت جامعه کبیره، از امام هادی (ع) به ما می‌آموزد که برای تقرب به خدا، اهل بیت (ع) را شفیع قرار دهیم. همان‌گونه که خداوند در قرآن به جستجوی وسیله برای نزدیکی به خود فرمان داده، پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) بهترین وسیله برای برآورده شدن حاجات و دفع مشکلات هستند.