ابوبصیر می‌گوید: پس از وفات امام صادق (علیه السلام)، به خانه ایشان رفتم تا تسلیت بگویم. حمیده، همسر امام، گریست و من نیز همراه او گریستم. او گفت: اگر در لحظات آخر عمر امام بودی، شاهد قضیه‌ای عجیب بودی. امام در دقایق آخر چشمانشان را باز کردند و فرمودند: “تمام خویشان و نزدیکان را حاضر کنید.” سپس فرمودند: “کسانی که نماز را سبک می‌شمارند، شفاعت ما به آنان نمی‌رسد.”
حضرت فاطمه (س) در عبادت بی‌نظیر بود، تا حدی که پاهایش از ایستادن ورم می‌کرد. عبادات او چنان عظمت داشت که خداوند آن را ستوده است. پس از هجرت پیامبر (ص)، علی (ع) همراه فاطمه (س) و گروهی از مسلمانان به مدینه آمد و با شجاعت، دشمنان را ناکام گذاشت.
امیرالمؤمنین (ع) نماز را با تمام وجود درک می‌کرد. در جنگ تیر از پایش در نماز بیرون کشیدند، اما متوجه نشد. در سخت‌ترین لحظات جنگ صفین نیز نماز را ترک نکرد و فرمود: هدف این جهاد، برپایی عدالت و اقامۀ نماز و احکام الهی است.
