امام حسین (علیه السلام)

امام حسن (ع) و امام حسین (ع)، وارثان کمالات علمی، اخلاقی و روحی پیامبر (ص) بودند. پیامبر (ص) محبت ویژه‌ای به آنان داشت؛ آن‌ها را می‌بوسید، بر دوش می‌گذاشت، پسران خود می‌خواند و در خانه، مسجد و میان مردم به آنان لطف خاص نشان می‌داد.

عصام بن مصطلق، با کینه از امام علی (ع)، به امام حسین (ع) ناسزا گفت. امام، با بردباری و مهربانی، آیات عفو و پناه بردن به خدا را خواند. رفتار کریمانه امام، عصام را شرمنده و دگرگون کرد. این برخورد، جلوه‌ای از حلم و بزرگواری حسین (ع) بود.

پیامبر اکرم (ص) علاقه ویژه‌ای به امام حسین (ع) داشت. روزی هنگام رفتن به میهمانی، حسین (ع) را در کوچه دید. با محبت او را دنبال کرد، گرفت و بوسید. سپس فرمود: «حسین از من است و من از حسینم. خدا دوست بدارد کسی را که حسین را دوست دارد.»