«گوشه‌ای از عظمت رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) در نگاه امام ششم (علیه السلام)»
باسمه تعالی
وجود رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) در نزد امام صادق (علیه السلام)، جايگاهی عظيم و مقامی رفيع داشت و امام (علیه السلام) نسبت به تعظیم و بزرگداشت آن حضرت، اهتمامی ويژه می‌نمود. بر اين اساس، امام صادق (علیه السلام) به هنگام نقل حدیث از رسول اكرم (صلی اللّه علیه و آله و سلم) و بردن نام شریف ايشان، از شدت عظمت آن وجود مقدس، حالش تغيير می‌نمود.
به عنوان نمونه، شیخ صدوق از مالک بن انس (فقیه اهل مدینه و امام اهل سنّت) نقل می‌كند که او گفت: “(آنقدر وجود رسول خدا در نزد امام صادق عظيم و جليل القدر بود كه) هرگاه امام صادق (علیه السلام) می‌خواست (از آن حضرت ياد كند و) بگوید: “رسول الله (صلی اللّه علیه و آله و سلم) چنين فرمود”، رنگش تغییر میکرد… به حدی که (گويی) كسانی كه حضرت را می‌شناختند، ديگر او را نمی‌شناسند[1]…”
شدت محبت و جايگاه رفيع رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) در نزد امام صادق (علیه السلام) تا بدانجا بود كه آن حضرت براي نام مبارك “محمد” نيز احترامي خاص قائل بود. ابی هارون (يكی از اصحاب آن حضرت) گويد: “من در مدینه همنشين امام صادق (علیه السلام) بودم. در این میان، چند روزی در مجلس آن حضرت حاضر نشدم. بعد که خدمتش مشرف گشتم، فرمود: “ای ابو هارون! چند روز است که تو را نمی‌بینم؟” گفتم: “خداوند پسری به من عطا نموده و من چند روز نتوانستم به محضرتان مشرف شوم.” فرمود: “خداوند به تو برای پسرت برکت دهد، نام او را چه گذاشتی؟” گفتم : “محمّد”. آن حضرت چون نام محمّد را شنید (به نشانه احترام) صورتش را آنچنان به سمت زمين خم نمود كه نزديك بود صورت مباركش به زمين بچسبد و فرمود : “محمّد، محمّد، محمّد!” سپس فرمود: “جانم، مادرم، پدرم و تمامی اهل زمین فدای رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) باد! اين پسر را مبادا دشنام دهی، مبادا او را بزنی، مبادا به او بد كنی و بدان که خانه‌ای نیست که در آن اسم محمّد باشد مگر آنکه آن خانه در هر روزی تقدیس شود[2].”
بر اين اساس، بجاست كه ما نيز با نهایت تعظیم و احترام، نام مبارک رسول اكرم (صلی اللّه علیه و آله و سلم) را ذکر کنيم و پس از شنيدن و يا گفتن نام مقدس آن حضرت، ذكر شريف صلوات را بر زبان جاری كنيم[3]. همچنين همواره عذر تقصير خويش را به محضر رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) ارائه كنيم که در ادای وظایف خويش نسبت به آن حضرت کوتاهی نموده‌ایم.
(برگرفته از كتاب “منتهی الآمال”، تاليف: محدث گرانقدر “مرحوم شيخ عباس قمی(ره)” (با اندکی تغییر))
پاورقی‌ها:
[1] علل الشرایع، جلد 1، صفحه 235
[2] کافی، جلد 6، صفحه 39
[3] (مجموعه ورام، جلد 2، صفحه 237)