«درد دل با او»
دعا و درخواست حوایج از خدا، منحصر به الفاظی نیست که از لسان مبارک پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت (علیهم السلام) بیان شده باشد. لذا انسان در مقام دعا آزاد است در هر حال و در هر جا که هست و به هر لغت و زبانی که برایش ممکن است، اظهار نیاز به درگاه خدای بی نیاز بَرد و آن چه در دل دارد، به زبان آورد و با پروردگارش در میان بگذارد و از او رفع حاجاتش را بخواهد.
اما در این میان ممکن است انسان عادی به بسیاری از ارزش های والای خویش پی نبرده و آن چه در تأمین سعادت وی نقش دارد، درک نکرده باشد و تمام توجهش صَرف یک سلسله مطالب کوچک و کم ارزش گردیده، آن ها را به عنوان حوایج اصیل و مهم از خداوند بخواهد.
هم چنین ممکن است آدمی به هنگام دعا و عرض نیاز به درگاه خدا، نتواند آن گونه که شایسته ی مقام خداوندی بوده در حد کمال و ادب به آداب دعا بپردازد و خلاصه، نداند که چه باید بخواهد و چگونه باید بخواهد.
از این رو چه بهتر است که در این مرحله نیز سر به آستان مقربان درگاه و عارفان به شئون بندگی، یعنی خاندان عصمت و وحی (علیهم السلام) بگذارد و از زبان آن بزرگواران به دعا و مناجات با خدا بپردازد.
در این موضوع، از آن منابع فیض و حکمت الهی آن قدر مضامین بلند و معارف توحیدی به ما رسیده که هر صاحب دلی در هر حال و در هر نوع گرفتاری، می تواند با پناه به یکی از دعاها و مناجات ها، غم دل بزداید و با پروردگار خویش هم سخن شود.
صحیفه ی مبارک امام سجاد زین العابدین (علیه الاسلام) معروف به صحیفه ی سجادیه، در این میان از نظر سند و جامعیت محتوا داری ویژگی خاصی می باشد و حقا در ایجاد حال دعا و ارتباط انسان به خدا، اثری اعجاب انگیز دارد. آن چنان که نغمه های آن به عمق وجود انسان راه می یابد و او را با شور و نوایی خاص در مقام انس با خدا به پرواز در می آورد.
ابن جوزی از دانشمندان اهل سنت در این رابطه می گوید: امام علی بن حسین زین العابدین نسبت به امت اسلامی در باب دعا و کیفیت سخن و گفتگو با خدا و عرض حوایج به پیشگاه او، حق تعلیم دارد. چه آن که اگر نبود آن امام و تعلیماتش، مسلمانان نمی دانستند که چگونه با خدا سخن بگویند. این امام است که به آنان آموخت در مقام توبه، درخواست، ترس از دشمن و… چه بگویند[1].
همان طور که ابن جوزی در کلام خویش به آن اشاره می کند، به عنوان نمونه امام سجاد(علیه السلام) در مقام آموزش توبه به ما می آموزند تا با خدای خویش این گونه راز و نیاز کنیم: ” … بارالها! من در این مقام، خود به سوی تو باز می گردم و توبه می کنم … مانند بازگشت توبه کاری که (از شدت انزجار و نفرت از گناه) خاطره ی هیچ گناهی را در ذهن و نفسش نیز نمی گذراند و فکر بازگشت به هیچ خطایی را به ضمیر و باطنش راه نمی دهد[2]…”
باشد که بهره بریم…
)برگرفته از کتاب “توبه (شرحی از دعای 31 صحیفه ی سجادیه)” تألیف آیت الله سید محمد ضیاءآبای)
برچسب خورده:ادعیه مأثوره_امام علی بن الحسین السجاد_اهمیت ادعیه اهل بیت_اهمیت صحیفه سجادیه_توبه_درد دل با او_دعای مأثور و غیر مأثور_راز و نیاز با خدا_صحیفه سجادیّه_صحیفه سجادیه در کلام اهل سنت_مناجات
پاورقی ها:
[1] مقدمه مرحوم آیت الله مرعشی نجفی بر صحیفه سجادیه
[2] فرازی از دعای 31 صحیفه سجادیه