«امید درماندگان»
“نا امید و درمانده شده ام. هر راهی را که می‌دانستم پیموده ام؛ سراغ هر کسی که می‌شناختم هم رفته ام؛ اما از آنها هم کاری ساخته نیست. فقط پشیمانم که چرا به کمک آنها دل بسته ام. آخر آنها هم انسانهایی کم و بیش مثل خود من هستند …”
حتما شما هم در زندگانی لحظاتی این گونه را کم یا زیاد تجربه کرده اید. اما به راستی در زندگی باید به چه کسی امید داشت؟ در لحظاتی این چنین باید از چه کسی استمداد طلبید؟ امام سجاد (علیه السلام) در مناجات خود پاسخ این پرسش‌ها را این گونه بیان می‌دارد:
” اى خدایى که هرگاه بندهاى از او درخواست کند، عطا فرماید و هرگاه به آنچه نزد اوست، چشم امید داشته باشد، (او را) به آرزویش برساند و هرگاه به او رو آورد، (بنده خویش را) به خود تقرب بخشد و نزدیک سازد و هرگاه آشکارا او را معصیت کند، گناهش را بپوشاند و بر آن پرده افکند و هرگاه بر او توکل کند، او را کفایت نموده و (برای او) بس باشد.
خداوندا! کیست که بر تو وارد شود و از تو درخواست مهمانى کند و تو از او پذیرایى نکنى؟ و کیست که به امید بخشش و عطاى تو به درگاهت فرود آید و تو (او را) محروم گردانى و به او احسان نکنی؟ خدایا! آیا زیبنده است که من از درگاهت نومید برگردم؛ در صورتى که جز تو مولایى معروف به لطف و احسان سراغ ندارم؟ چگونه به غیر تو امیدوار باشم؛ در حالى که هر خیر و نیکى به دست توست؟ و چگونه به کسی غیر از تو امید داشته باشم؛ در صورتى که آفرینش و فرمان هستى به دست توست؟
آیا از تو امیدم را بردارم؛ در صورتى که آنچه را از تو نخواسته بودم، از فضل و کرمت به من عطا نموده ای؟ و یا آن که چگونه مرا به کسی مثل خودم نیازمند مىکنى؛ در حالى که من به ریسمان لطفت چنگ زدهام؟ اى آن که شیفتگان رحمتش خوشبخت شدند و آمرزش طلبان، به خاطر انتقامش نگون بخت نگردیدند.
خداوندا! چگونه تو را فراموش کنم؛ در صورتى که تو همواره به یادم بوده ای؟ و چگونه از تو غافل باشم؛ در حالى که پیوسته مراقب حالم میباشی؟ خدایا! دستم را به دامان کرمت آویختم و براى رسیدن به عطا و بخشش تو، سفره آرزویم را گستردم؛ پس خداوندا! مرا به خلوص یکتاپرستى خویش خالص گردان و از بندگان برگزیده ات قرار ده. اى کسى که هر گریزانی، به سوى او پناه مىبرد و هر که، هر چه بخواهد، به درگاه او امید می‌بندد. اى بهترین کسى که به او مىتوان امید داشت و اى کریمترین کسى که از او مىتوان درخواست کرد.
اى خدایى که سائل او از درگاهش (محروم) بازگردانده نشود و آرزومندش نا امید نگردد. اى آن که درگاهش به روى درخواست کنندگان باز و پرده آستانه اش از مقابل امیدواران برداشته است. خداوندا! به کرم و لطفت درخواست دارم که بر من منّت گذارى و از عطا و بخشش خویش آن مقدار به من ارزانی داری که دیده ام بدان روشن گردد و از امیدواری به درگاهت آن میزان (به من مرحمت کنی) که قلبم آرام شود و از یقین بدان اندازه (عطا نمایی) که به وسیله آن رنج مصائب دنیا را بر من آسان گردانی و از دیدگان دلم پرده هاى نابینایى را برگیرى. به مهربانیت،ای مهربان ترین مهربانان[1].
آری! چگونه او را فراموش کنیم؛ در حالی که او همواره ما را در نظر دارد؟ چگونه از او غافل باشیم؛ در حالى که پیوسته او مراقب حالمان است؟ …
(برگرفته از کتاب ” تحلیلى از زندگانى امام سجاد (علیه السلام) “، تألیف: مرحوم حجت الإسلام باقر شریف القرشى (با برخی اضافات)[2].
برچسب خورده:آفرینش_امام علی بن الحسین السجاد_امید درماندگان_امیدوارتقرب_خیر و نیکى_درمانده_راز و نیاز با خدا_سخنان امام سجاد_عطا و بخشش_کمک_لطف و احسان_ نا امید_یقین
پاورقی ها:
[1] ” این مناجات معروف به «مناجات راجین» و از جمله مناجات هاى پانزده گانه امام سجاد (علیه السلام) است و از جمله مؤلّفات ارزنده آن حضرت، به شمار می‌آید
[2] در ترجمه فارسی متن فوق، از ترجمه کتاب مذکور که توسط آقای محمد رضا عطایی صورت پذیرفته، استفاده شده است