باسمه تعالی
گوشه گوشۀ زندگانی امیرالمومنین، علی (علیه السلام)، حاوی نکات عالی و درس‌های عمیق عملی برای بشریت است. شناخت کامل این الگوی بشری غیرممکن است، اما میتوان گوشه‌های کوچکی از زندگانی الهی ایشان را به نظاره نشست.
امیرالمومنین (علیه السّلام) در ساده‌زیستی یک الگوی کامل بود. کار می‌کرد و زندگی را با کار روزانه اداره می‌فرمود. مشک آب درماندگان راه را بر دوش می‌کشید، درخت می‌کاشت، با سطل آب، باغ دیگران را آبیاری می‌کرد و مُزد می‌گرفت .هیزم جمع می‌کرد و در بازگشت به منزل پُشته هیزم را بر دوش می‌کشید، تا با آن تنور را برای پختن نان آماده کند. مشکلات زندگی را با دست خود برطرف می‌کرد.
رفتار امیرالمؤمنین (علیه السلام) در خانه نیز همچنان فروتنانه بود. درکارهای خانه به همسرش کمک می کرد؛ گندم آرد می کرد؛ نعلین را با دست خود وصله می زد؛ حتی خانه را جاروب می زد. روزی رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) وارد خانه فاطمه (سلام الله علیها) شد و دید که امیرالمؤ منین (علیه السّلام) و حضرت زهرا (سلام الله علیها) با هم عدس پاک می کنند. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)، علی (علیه السّلام) را تشویق کرد و فرمود :”هیچ مردی زنش را در کارهای خانه کمک نمی کند مگر آنکه خداوند به تعداد موهای بدن او (غیر قابل شمارش) ثواب عبادت یک سال را که روزها روزه گرفته، و شب ها شب زنده داری کرده باشد به شوهر او می بخشد.”
هر کس به علی (علیه السلام) نزدیک می‌شد، می‌فهمید که دور از هرگونه خود بزرگ‌بینی، چون دیگر اقشار جامعه، بلکه همچون محرومین زندگی می‌کند. سوید بن غفله، می گوید :”روزی خدمت امیرالمومنین (علیه السّلام) رسیدم، در آن ایّام که همه مردم با ایشان بیعت کرده بودند و حاکم مسلمین بود، دیدم بر روی حصیر کوچکی نشسته و چیز دیگری در خانه ایشان وجود ندارد.” عرض کردم :”یا امیرالمؤمنین! بیت المال مسلمین در اختیار شماست، فرشی برای اطاق‌ها تهیّه بفرمائید، می‌بینم که در خانه شما فرشی جز حصیر وجود ندارد.”
امیرالمؤمنین، علی (علیه السّلام)، فرمود :”ای سوید بن غفله! کسی که در راه است، در مسافرخانه‌ای که زود از آنجا منتقل می شود، ابزار و وسائل فراوانی برای آنجا تهیّه نمی کند، ما به زودی از این دنیا می رویم و به خانه آخرت رهسپار می گردیم، چرا فرش های قیمتی فراهم کنیم؟”
و همچنین در دوران حکومت خود نسبت به حفظ ونگهداری ومصرف بیت المال کمال دقّت و احتیاط را داشت. در هوای سرد با یک حوله شخصی خود را می‌پوشاند و در حالی که از سرما می لرزید از بیت المال استفاده نمی کرد تا آنجا که شمشیر خود را فروخت تا مخارج خانواده را تأمین کند.
در دوران زمامداری مسلمانان، رسیدگی به محرومان را تنها با دستورالعمل و فرمان انجام نمی داد، بلکه شخصا به رفع مشکلات مردم می پرداخت .نان و خرما را درون زنبیل می گذاشت و با دوش مبارک حمل می کرد و به فقراء می رساند. اصحاب و یاران می گفتند: “یا امیرالمؤ منین! ما این بار را بر می داریم.” حضرت پاسخ می فرمود که : “رهبر امّت سزاوارتر است که (این بار را) بردارد.”
آری، این‌ها گوشه‌هایی از شیوه زندگانی مردی الهی است که دوست و دشمن، از سیره رفتاری او انگشت به دهان مانده اند.
(برگرفته از کتاب “الگوهای رفتاری امام علی علیه السلام” تالیف: “محمد دشتی”)
برچسب خورده:امیر المومنین امام علی_بیت المال_رهبر امّت_زندگانی امیرالمومنین علی (علیه السلام)_الگویی جاودانه_فقراء