امام محمد بن علی الباقر (علیه السلام)

قال الإمام الباقر (علیه السلام): “یا ابا حمزة، یخرج احدکم فراسخ فیطلب لنفسه دلیلا، و أنت بطرق السماء أجهل منک بطرق الأرض. فاطلب لنفسک دلیلا” امام باقر (علیه السلام) فرمودند: “ای اباحمزه[1] ، کسی از شما که قصد سفری چند

«ستاره راهنما» «امام» به معناى پيشوا و رهبر است. در حقيقت به آن­چه از او پيروى مى ­شود امام مى‌گويند؛ خواه كتاب باشد يا انسان، حق باشد يا باطل[1]و [2]. امامت و امام شناسی از منظر معارف شیعه، يكى از

همه ما در طول زندگی روزمره خود بارها و بارها با دوست و همکار و یا لااقل با مردم عادی مواجه شده و با آنان ارتباط داریم. گاهی پیش می‌آید که از رفتار ایشان ناراحت و آزرده خاطر می‌شویم. احساس

شاید دلیل وجود لذت‌های بسیار در دل شب، این است که هنگام تاریکی برای راز دل گفتن با معبود فرصت بسیار مغتنمی است. به طور طبیعی به سبب قرار گرفتن پرده تاریکی شب بین انسان و دیگر اشیا و بسته

امروزه اغلب مورخان را مشاهده می‌کنیم که زندگى امامان معصوم (علیهم السلام) را فقط در چهارچوب تنگ فردیت محدود مى کنند و حتى آن را از شرایط زمانى خود نیز جدا مى سازند. در نقطه مقابل، عده اى نیز هستند

در فکر این بودم که بعد از اماممان زین العابدین (علیه السلام)، چه کسی شایستگی دارد تا جانشین او شود؛ تا این که روزی به محمد بن علی (علیهم السلام) برخورد کردم و او مرا پند و اندرزی داد که

امام باقر (عليه السلام) مي فرمايند: از دانشمندان دانش را فرا بگيريد و  آن را به برادران دينى خود بياموزيد؛ همان گونه كه دانشمندان آنرا به شما آموختند[1] امام محمد باقر (عليه السلام) پايه گذار انقلاب فرهنگي شيعه محسوب مي

خداوند هیچ بند ه‏ای را برای عهده ‏دار شدن مقام امامت بر نمی ‏گزیند و او را حجّت آشکار خویش بر آفریدگانش قرار نمی‏دهد، مگر آنکه ‏خصلتهای پسندیده در وجود او به کمال رسیده باشد و تمام گفتار و کردارش‏،

يكى از دوستان امام باقر (عليه السلام) به نام ابى عبيده مى‏‌گويد: در سفر، رفيق و همراه، امام باقر (عليه السلام) بودم. در طول سفر هميشه نخست من سوار بر مركب مى‏‌شدم و سپس آن حضرت بر مركب خويش سوار

يكى از دوستان امام باقر (عليه السلام) به نام ابى عبيده مى‏‌گويد: در سفر، رفيق و همراه، امام باقر (عليه السلام) بودم. در طول سفر هميشه نخست من سوار بر مركب مى‏‌شدم و سپس آن حضرت بر مركب خويش سوار

حضرت امام باقر (علیه السلام) به مردی به نام ابوحمزه فرمودند : «ای اباحمزه، کسی از شما که قصد سفری چند فرسخی دارد، دنبال دلیل و راهنما می‌گردد (تا به خطرات دچار نگردد)، و تو به راه‌های آسمان ناآگاه‌تر از

حمران بن أعین می گوید: “وارد شدم بر امام محمد باقر (علیه السلام) و عرض کردم به من وصیتی کن!” حضرت فرمود: “شما را وصیت می کنم به تقوای الهی[1] نتيجه تقوا می‌شود پاکیزه زندگی کردن از هر جهت. زندگی

امام باقر (علیه السلام) قبل از هر چیز بندۀ خالص خدا بود، و همواره در یاد و پرستش خدا به سر می‌برد و هیچ چیز او را از بندگی خالص و عبادت بی شائبۀ خداوند باز نمی‌داشت. افلح، یکی از