مهرورزی

امام موسی بن جعفر (علیه السلام) در پاسخ به هارون الرشید فرمودند: “ما از طرف خداوند به مردم معرفی شده‌ایم، نه به دلیل انتساب به پدر یا مادر. پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) پدر معنوی و روحی ماست. این نسبت الهی است که به ما اعطا شده و به اراده خداوند ما را از نسل پیامبر می‌دانند.”

مرد رِیّی با نامه‌ی امام کاظم (علیه‌السلام) نزد والی جدید رفت. والی پس از خواندن نامه، با احترام با او برخورد کرد و مالیات‌های سنگین را برداشت. مرد شادمان نزد امام بازگشت و گفت: «ای فرزند رسول خدا! برکات دعای شما بود که مشکل من حل شد.»

امام صادق (علیه السلام) در شب‌های بارانی برای کمک به فقرا از منزل خارج می‌شد. معلی، خدمتکار امام، در این ماجرا همراه او بود. امام نانی که از دستش افتاده بود را جمع کرد و به فقرا داد. وقتی از امام پرسیدند که آیا فقرا حق را می‌شناسند، ایشان پاسخ دادند که اگر می‌شناختند، آنها را شریک خود می‌کردند.

امام محمد باقر (علیه‌السلام) در سفر، نهایت احترام و محبت را نسبت به همراهان خود نشان می‌داد. یکی از اصحاب ایشان نقل می‌کند که امام همیشه پس از او سوار مرکب می‌شد و با گرمی و صمیمیت از حال او جویا می‌شد، گویی پس از مدت‌ها دیداری تازه کرده است.

امام باقر (ع) در وصایای خود به جابر جعفی، پنج توصیه اخلاقی و تربیتی ارائه فرمودند: در برابر ستم، ستم مکن؛ به خیانت، خیانت نکن؛ از دروغگویی دیگران درباره خود خشمگین مشو؛ از ستایش شاد نگرد؛ و در برابر توهین‌ها متأمل باش تا حقیقت را دریابی.