“مسیح

از دیرباز در میان یهودیان کسانی در این آرزو بودند که قوم بنی اسرائیل استقلال سیاسی خود را باز یابد. لذا تورات که مسیحیان آن را “عهد عتیق” می نامند، از تاریخ قوم یهود و انتظار دور و دراز آنان برای

نام مادر مسیح، مریم دختر عمران بود. مادر مریم، وقتی او را حامله شد، نذر کرد فرزند در شکم خود را، بعد از به دنیا آمدن خادم مسجد (محرر) کند، و او در حالی این نذر را می‏کرد که می‏پنداشت

اعتقاد به ظهور موعود، یک باور فطری جهانی است که در اسلام با شخصیت مشخصی به نام امام مهدی (عج) تحقق یافته است. شیعه او را زنده، غایب و آماده ظهور می‌داند. این اعتقاد، امید و پویایی می‌آفریند، جامعه را از یأس نجات داده و به مقابله با ظلم فرا می‌خواند.