دسته بندی: سیدالشهداء، امام حسین (علیه السلام)

“وقتی که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) خبر شهادت امام حسین (علیه السلام)، و آنچه از مشکلات که بر او وارد خواهد

. . . بنگر یقین حسین را ، که حقیقت آن دوری قلب او از دنیاست و این صفت در او آشکار است . هنگامی

«اى‌ مردم‌! رسول‌ خدا فرمود: هر کس‌ سلطان‌ زورگویى‌ را ببیند که‌ حرام‌ خدا را حلال‌ نموده‌، پیمان‌ الهى‌ را مى‌شکند و با سنت‌ و

با وضعیتی که حکومت یزید بن معاویه و دودمان پلید بنی امیه داشت، برای یک فرد مسلمان و متعهد معمولی، تا چه رسد به رهبر

خیمه‌ای افراشته، نیزه‌ای کوبیده، شمشیری آویخته و اسبی بسته از دور نمایان شدند، و اندکی بعد قاصدی از قافله جدا شد تا پیام امام را

“… و بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهاله و حیره الضلاله …” “… در راه تو جان خویش را نثار نمود؛ تا بندگان تو

چند روزی است که از عاشورای حسینی ، آن حماسه عظیم و سند مظلومیت اهل بیت پیامبر (ص)  می گذرد . پس از حادثه عاشورا

شیعتی مهما شربتم ماء عذب فاذکرونی او سمعتم بغریب او شهید فاندبونی فانا السبط الذی من غیر جرم قتلونی و بجرد الخیل بعد القتل عمدا

امام صادق (علیه السلام) در قسمتی از زیارت اربعین می‌فرمایند: “… و (او) در راه تو جان خویش را بذل نمود تا بندگانت را از

  ابن ابی الحدید در وصف امام حسین (علیه السلام) این گونه می‌گوید: “سرور امتناع کنندگان، که به مردم جوانمردی را تعلیم داد و برگزیدن

در میان همه‌ی شعارهایى که افراد و ملت‌ها در برخورد با یکدیگر ابراز می‌دارند، از “سلام” کلامی پرمعنى‏تر پیدا نمی‌شود. واقعا چه چیزی برتر از

آیات متعددی در قرآن کریم به شأن و جایگاه اهل بیت (علیهم السلام) اشاره می‌کند که مکررا توسط پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله

“حسینٌ منّی و أنا من حسین أحبّ الله من أحبّ حسیناً، حسینٌ سبطٌ من الاسباط”[note]1- کتب اهل تسنن: سنن ابن ماجه، ج1،ص 51، ح:144؛ سنن

پگاه روز سوّم شعبان سال سوّم هجرت، یکى از زیباترین سحرگاهان به شمار مى‏رود؛ چرا که در این روز، مولودى مبارک و بزرگ به بیت

طعم بسیاری از گناهان را چشیده بود اما هنوز به دنبال راهی بود تا خود را از میانه این گرداب عاقبت سوز رهایی بخشد. دست

یحیى بن نعمان گوید: “در محضر امام حسین (علیه السلام) شرفیاب بودم، عربى نقابدار با چهره‏اى تیره رنگ وارد شد و سلام کرد. امام (علیه

عربی بادیه نشین نزد امام حسین (علیه السلام) آمد و عرض کرد: “یابن رسول اللّه ! قرض بزرگی بر گردن من است و از پرداخت

هنوز از بیابان به شهر مدینه وارد نشده بود که از اهالی شهر می‌پرسید: “کریم ترین” مردمان این شهر کیست؟ و خانه اش کجاست؟ همه

“بعد دیگر شخصیت حسین (علیه السلام) که مرا شیفته خود کرده، تواضع ایشان در کنار روح انقلابی است. این دو خصیصه [غالبا] نمی‌تواند در یک

عبد الرحمن سُلـّمی در مدینه معلم قرآن بود و به کودکان قرآن می‌آموخت. امام حسین (علیه السلام) یکی از فرزندان خویش را پیش او فرستاد