دسته‌بندی: امام محمد بن علی الباقر (علیه السلام)

یکى از نعمت‌هاى بزرگ اعطا شده به ما انسان‌ها، نعمت زبان و نطق و بیان است. حکما بیشترین فرق انسان از سایر جانداران را همان

“امر به معروف و نهی از منکر راه انبیاء و روش صالحان و فریضه ای بزرگ است که سایر واجبات به آن پایداری می‌یابند،… کسب

طاووس یمانی، یکی از شخصیت ها و علمای هم عصر امام سجاد و امام باقر (علیهم السلام) بود که برای خود شاگردانی داشت که به

از نظر اسلام، ‌در حالت کلی جان، مال و آبروی مردم محترم است. آبروی افراد که عموما حاصل یک عمر تلاش و کوشش آنهاست می‌تواند

«امام» به معناى پیشوا و رهبر است. در حقیقت به آن­چه از او پیروى مى ­شود امام مى‌گویند؛ خواه کتاب باشد یا انسان، حق باشد

در طول زندگی، گاهی انسان در موقعیت هایی قرار می‌گیرد که برخی ویژگی‌های پنهان شخصیتی وی آشکار گشته و شناخته می شود. “رضایت “، “غضب”

از اهالی خراسان بود. راهی طولانی را پیموده بود و رنج فراوانی کشیده بود تا به مقصد برسد؛ چرا که با پای پیاده آمده بود.

همه ما در طول زندگی روزمره خود بارها و بارها با دوست و همکار و یا لااقل با مردم عادی مواجه شده و با آنان

شاید دلیل وجود لذت‌های بسیار در دل شب، این است که هنگام تاریکی برای راز دل گفتن با معبود فرصت بسیار مغتنمی است. به طور

امروزه اغلب مورخان را مشاهده می‌کنیم که زندگى امامان معصوم (علیهم السلام) را فقط در چهارچوب تنگ فردیت محدود مى کنند و حتى آن را

شیعه معتقد است که رسول و امام، برگزیده خداوند هستند و باید از ویژگی‌های خاصی برخوردار باشند. همانطور که لازمه یک معلم، داشتن خصایص معین

در فکر این بودم که بعد از اماممان زین العابدین (علیه السلام)، چه کسی شایستگی دارد تا جانشین او شود؛ تا این که روزی به

امام باقر (علیه السلام) می فرمایند: از دانشمندان دانش را فرا بگیرید و  آن را به برادران دینى خود بیاموزید؛ همان گونه که دانشمندان آنرا

خداوند هیچ بند ه‏ای را برای عهده ‏دار شدن مقام امامت بر نمی ‏گزیند و او را حجّت آشکار خویش بر آفریدگانش قرار نمی‏دهد، مگر

یکى از دوستان امام باقر (علیه السلام) به نام ابى عبیده مى‏‌گوید: در سفر، رفیق و همراه، امام باقر (علیه السلام) بودم. در طول سفر

قال الإمام الباقر (علیه السلام): “یا ابا حمزه، یخرج احدکم فراسخ فیطلب لنفسه دلیلا، و أنت بطرق السماء أجهل منک بطرق الأرض. فاطلب لنفسک دلیلا”

حضرت امام باقر (علیه السلام) به مردی به نام ابوحمزه فرمودند : «ای اباحمزه، کسی از شما که قصد سفری چند فرسخی دارد، دنبال دلیل

حمران بن أعین می گوید: “وارد شدم بر امام محمد باقر (علیه السلام) و عرض کردم به من وصیتی کن!” حضرت فرمود: “شما را وصیت

امام باقر (علیه السلام) قبل از هر چیز بندۀ خالص خدا بود، و همواره در یاد و پرستش خدا به سر می‌برد و هیچ چیز