باسمه تعالی
لطف و کرم و مهربانی‌اش، دوست و دشمن نمی‌شناخت. یکی از خدمتکارانش گلی به او هدیه داد؛ در عوض او را در راه خدا آزاد کرد[1]. مردی از شهر شام به او رسید و شروع به فحاشی و گفتن ناسزا کرد؛ در عوض به او جا و مکان، غذا و لباس داد[2].
حتی لطف و کرمش شامل موجودات دیگر هم می‌شد. مردی گفت: “او را دیدم که غذا میل می‌فرمود و سگی در پیش روی او بود. هر وقت لقمه‌ای برای خود برمی‌داشت، مثل آن را نیز برای آن سگ می‌انداخت.
من عرض کردم: “ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)! آیا اجازه می‌دهی که این سگ را از اینجا دور کنم؟” فرمود: “بگذار باشد. چراکه من از خداوند عزوجل حیا می‌کنم که صاحب روحی روبروی من حاضر باشد و به من نگاه کند و من چیزی بخورم و به او نخورانم[3] .
آری! امام حسن مجتبی (علیه السلام) زبانزد خاص و عام در نیکی و مهربانی و سخاوت به همگان بود و می‌فرمود: “دوست نزدیک به انسان، کسی است که بامحبت باشد، گرچه خویشاوندی نزدیکی هم (با فرد) نداشته باشد. بیگانه‌ترین فرد کسی است که از محبت (در قبال دیگران) بیگانه باشد، گرچه از نزدیک‌ترین خویشاوندان (فرد) باشد.[4]
(با نگاهی به کتاب “حضرت امام حسن (علیه السلام)”، تألیف “حجت الاسلام کاظم ارفع” (با تلخیص و اضافات))
برچسب خورده:الگوی مکارم اخلاق_امام حسن مجتبي_رفتار کریمانه_کرامت_مهربانى با مردم
پاورقی‌ها:
[1] بحار جلد 43، صفحه343
[2] مناقب ابن شهر آشوب، جلد 4، صفحه 19
[3] بحار جلد 43، صفحه352
[4] تحف العقول، ص234؛ بحارالانوار، جلد 75، صفجه 106