باسمه تعالی
ابوهاشم جعفری، یکی از شاگردان و اصحاب برجسته امام رضا، امام جواد و امام هادی (علیهم السلام) بود.
روزی امام هادی (علیه السلام) او را دید و قاطعانه به او فرمود: “چرا تو را می بینم که در نزد عبدالرحمن بن یعقوب هستی؟ (و با او همنشین می‌باشی؟)”
ابوهاشم گفت: “عبدالرحمان، دایی من است.” امام (علیه السلام) فرمود: “عبدالرحمن درباره خدا، سخن نادرست می‌گوید و ذات پاک خدا را به صورت جسم و او را دارای نشانه‌های جسم توصیف می‌کند. یا با او همنشین شو و ما را واگذار و یا با ما باش و او را رها کن!”
ابوهاشم گفت: “او هر چه می‌خواهد بگوید. اگر من عقیده‌ای به گفتارش نداشته باشم، به من چه زیانی می‌رسد؟ “
امام (علیه السلام) فرمود: “آیا نمی‌ترسی که عذابی بر او فرود آید و آن عذاب، تو را نیز فراگیرد؟ آیا داستان آن شخصی را که خود از یاران موسی (علیه السلام) و پدرش از اصحاب فرعون بود، نشنیده‌ای؟ پس هنگامی که لشگر فرعون (در تعقیب سپاه موسی) به کنار دریا آمد؛ آن پسر، از لشگر موسی (علیه السلام) جدا شد و نزد پدر رفت تا با نصیحت کردن پدر، او را از فرعونیان جدا کند و به سوی موسی (علیه السلام) بیاورد. هنگامی که با پدرش ستیز می‌کرد و او را به راه هدایت دعوت می‌نمود، با هم کنار دریا آمدند. (در این هنگام) ناگهان عذاب الهی فرارسید و لشکر فرعون غرق شدند. آن پدر و پسر نیز که در کنار لشگر فرعون بودند، غرق گشتند.
خبر به موسی (علیه السلام) رسید. (و این سوال پیش آمد که پدر مستحق عذاب بود، اما پسر چرا غرق شد؟) موسی (علیه السلام) فرمود: «آن پسر در رحمت خدا است، ولی وقتی که عذاب فرا رسید، از آن کسی که نزدیک گنهکار است، دفاعی نشود.»”
در حقیقت امام هادی (علیه السلام) به ما می‌آموزند که انسان، هیچگاه نباید خویشتن را از تبعات منفی معاشرت با گمراهان و افراد گنهکار ایمن بداند. لذا جز در مواقع ضروری و در راستای انجام وظایف الهی، نباید همنشین افراد گمراه و گنهکار گردید؛ چرا که این هم‌نشینی به قدری پر مخاطره است که چه بسا انسان به سبب آن از آتش فساد عقیده و یا اخلاق آن افراد بی‌نصیب نماند و تیرگی و آتش گمراهی آنان دامنگیر او گردد[1]و. [2]
(برگرفته از کتاب “نگاهی بر زندگی امام هادی (علیه السلام)”، تالیف: “محمد محمدی اشتهاردی“)
پاورقی‌ها:
[1] البته از این نکته نیز نباید غافل بود که اگر وظیفه الهی انسان اقتضا کند تا برای هدایت، صله رحم و یا …. با چنین افرادی معاشرت نماید، باید تنها در حد ضرورت، همنشین آنان گردد تا مسئولیت خویش را به انجام رساند. در این صورت، حتی اگر تبعات منفی این معاشرت -نظیر جریانی که امام هادی (علیه السلام) بازگو نمودند- دامنگیر آدمی گردد، باز هم او مشمول رحمت الهی خواهد بود
[2] اصول کافی، جلد 2، کتاب الایمان و الکفر، باب مجالسة اهل المعاصی، صفحه 374 و 375