باسمه تعالی
هنگامی که مأمون خلیفه عباسی، امام رضا (عليه السلام) را از مدينه به سمت ایران و شهر مرو فراخواند، مردم ایران در مسیر راه حضرت، در شهر نيشابور مجمع بزرگی برای دیدار ايشان ترتيب دادند. هنگامی که مرکب امام به نيشابور رسيد، دو تن از عالمان نيشابور به نمايندگی از مردم شهر خدمت امام رسيده و گفتند: “مردم می‌خواهند سيمای شما را ببينند و کلامتان را بشنوند.”
امام رضا (عليه السلام) در پاسخ به اين درخواست، کلام گران‌بهای زير را (به زبان مردم آن منطقه) به نقل از تک‌تک پدران بزرگوار خويش و سپس به نقل از پيامبر اکرم (صلی الله عليه و آله و سلم) فرمود:
“از جبرئيل شنيدم که فرمود: شنيدم از خدا که فرمود: توحيد، دژ محکم من است. هر که در آن وارد شود، از عذاب من در امان خواهد بود.”
سپس امام در ادامه فرمود: “اما اين شروطی دارد که خود من از شروط آن هستم[1].”
آری! حضرت رضا (عليه السلام)، شرط ورود به دژ و پناه‌گاه خداوند را پذيرش توحيد و اقرار به امامت امام و اطاعت از او معرفی فرمود.
همان‌طور که در جامعۀ بی‌حصار، ناامنی و ناهنجاری ايجاد می‌شود، دل بی‌حصار نيز مورد هجوم شيطان واقع می‌شود و افکار زشت و تصميم‌های خطرناک توليد می‌کند. مطابق فرمايش پربهای امام رضا (عليه السلام)، پذيرش بندگی خداوند و حرکت در راستای خواسته‌های خداوند و امامان تعيين شده توسط او، نقش حصار و پناه دل را دارد. اين واقعيت، نسخه‌ای ابدی و سعادت‌بخش برای بشریت و حتی ضامن سلامت جامعه انسانی می‌باشد.
(در تدوين اين مناسبت‌نامه از کتاب “حضرت رضا (علیه السلام)، مظهر رأفت خدا”، تألیف آیت الله سید محمد ضیاء آبادی استفاده شده است.)
پاورقی:
[1] التوحید، ج ۲۵، ص ۲۳؛ أمالی الصدوق، ص ۱۹۵، ح ۸؛ عیون أخبار الرضا (ع)، ج ۲، ص ۱۳۵، ح ۴؛ معانی الأخبار، ص ۳۷۱، ح ۱