در طول زندگی، گاهی انسان در موقعیت هایی قرار می‌گیرد که برخی ویژگی‌های پنهان شخصیتی وی آشکار گشته و شناخته می شود.
“رضایت “، “غضب” و “قدرت” از جمله این موقعیت‌ها هستند و حالات انسان در هر یک از این سه وضعیت، گویای شخصیت درونی و میزان خودساختگی اوست.
کسی که در حالت رضایت و خرسندی به سر می‌برد، چه بسا از فرط خوشی و خوشحالی، به گناه و باطل کشیده شود؛ ولی اگر خود ساخته باشد، مرز طاعت و گناه و حق و باطل را می‌شناسد. این چنین شخصی نه گناه می‌کند و نه به باطل گرایش پیدا می‌کند.
کسی که خشمگین و عصبانی است، گاهی حرفهای زشت و ناحقی می‌زند و به حدود دیگران تجاوز می‌کند و بعد هم دچار پشیمانی می‌شود. اما افراد خودساخته در حال خشم هم بر خود مسلطند و به ناحق، سخن نمی‌گویند و تصمیم نمی‌گیرند.
فرد قدرتمند نیز گاهی مفتون قدرت و ریاست می‌شود و به حقوق دیگران تجاوز می‌کند؛ ولی اگر خود ساخته باشد، قدرت را وسیله ی آزمایش خود می‌داند و حرمت شکنی و ستم نمی‌کند.
مومن، چون از خدا و روز قیامت می‌ترسد و تقوا دارد و به عواقب کار‌های ناپسند آگاه است، نه در حال رضا به گناه کشیده می‌شود، نه در حال خشم سخن ناروا می‌گوید و نه در حال قدرت، زورگویی می کند.
امام محمد باقر (علیه السلام) در روایتی، با اشاره به این مضمون، چگونگی عملکرد یک فرد با ایمان را در هنگامی که در شرایط رضا، خشم و قدرت قرار می‌گیرد همین گونه بیان نموده و می‌فرماید:
” مومن، کسی است که هرگاه خوشنود باشد، رضایت و خشنودی، او را در گناه و باطل وارد نمی‌کند. هنگامی که خشمگین شود، خشمش او را از سخن حق بیرون نمی‌برد و هرگاه قدرت یابد، قدرتش او را به تعدی به چیزی که حق او نیست، نمی‌کشاند[1] .
(بر گرفته از کتاب “حکمت‌های باقری، ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام باقر (علیه السلام)”، تالیف: “حجة الاسلام جواد محدثی”)
برچسب خورده: غضب–امام محمد باقر–امام محمد بن علی الباقرانسان–حق و باطل–خشمگین–رضایت–رضایت و خرسندی–شخصیت–طاعت–قدرت–مناسبت نامه–منزلگاهی برای عبورموقعیت
پاورقی:
[1] وسائل الشیعه، جلد 11 ، صفحه 149