«دنیایی آباد، آخرتی پربار »
«دنیایی آباد، آخرتی پربار » دین اسلام به کار کردن اهمیت می‌دهد و پیروان خود را به فعالیت توصیه می‌کند. در روایات پیشوایان و ائمه معصومین (علیهم السلام) آمده است که از بیکاری و کسالت پرهیز کنید و سستی را
«دنیایی آباد، آخرتی پربار » دین اسلام به کار کردن اهمیت می‌دهد و پیروان خود را به فعالیت توصیه می‌کند. در روایات پیشوایان و ائمه معصومین (علیهم السلام) آمده است که از بیکاری و کسالت پرهیز کنید و سستی را
یكى از نعمت‌هاى بزرگ اعطا شده به ما انسان‌ها، نعمت زبان و نطق و بيان است. حكما بيشترين فرق انسان از ساير جانداران را همان نطق و بيان دانستهاند. زيرا سخن‌گفتن انسان كه از روى فهم و درك است بهترين
“امر به معروف و نهی از منکر راه انبیاء و روش صالحان و فریضه ای بزرگ است که سایر واجبات به آن پایداری می‌یابند،… کسب و کارها حلال می‌گردند و حقوق مردم به آنها بازگردانده می‌شود و زمین آباد می‌شود
قال الإمام الباقر (علیه السلام): “یا ابا حمزة، یخرج احدکم فراسخ فیطلب لنفسه دلیلا، و أنت بطرق السماء أجهل منک بطرق الأرض. فاطلب لنفسک دلیلا” امام باقر (علیه السلام) فرمودند: “ای اباحمزه[1] ، کسی از شما که قصد سفری چند
از نظر اسلام، در حالت كلی جان، مال و آبروی مردم محترم است. آبروی افراد كه عموما حاصل يك عمر تلاش و كوشش آنهاست می‌تواند در اثر رفتارهای ناشايستی چون اتهام، حسادت، استهزاء، افراط در شوخی و خنده و عیب‌جویی
«ستاره راهنما» «امام» به معناى پيشوا و رهبر است. در حقيقت به آنچه از او پيروى مى شود امام مى‌گويند؛ خواه كتاب باشد يا انسان، حق باشد يا باطل[1]و [2]. امامت و امام شناسی از منظر معارف شیعه، يكى از
در طول زندگی، گاهی انسان در موقعیت هایی قرار می‌گیرد که برخی ویژگی‌های پنهان شخصیتی وی آشکار گشته و شناخته می شود. “رضایت “، “غضب” و “قدرت” از جمله این موقعیت‌ها هستند و حالات انسان در هر یک از این
از اهالی خراسان بود. راهی طولانی را پیموده بود و رنج فراوانی کشیده بود تا به مقصد برسد؛ چرا که با پای پیاده آمده بود. كفش هايش از بين رفته و پايش ترك خورده و پاشنه آن شكاف زيادى برداشته
همه ما در طول زندگی روزمره خود بارها و بارها با دوست و همکار و یا لااقل با مردم عادی مواجه شده و با آنان ارتباط داریم. گاهی پیش می‌آید که از رفتار ایشان ناراحت و آزرده خاطر می‌شویم. احساس
شاید دلیل وجود لذت‌های بسیار در دل شب، این است که هنگام تاریکی برای راز دل گفتن با معبود فرصت بسیار مغتنمی است. به طور طبیعی به سبب قرار گرفتن پرده تاریکی شب بین انسان و دیگر اشیا و بسته
امروزه اغلب مورخان را مشاهده می‌کنیم که زندگى امامان معصوم (علیهم السلام) را فقط در چهارچوب تنگ فردیت محدود مى کنند و حتى آن را از شرایط زمانى خود نیز جدا مى سازند. در نقطه مقابل، عده اى نیز هستند
شیعه معتقد است که رسول و امام، برگزیده خداوند هستند و باید از ویژگی‌های خاصی برخوردار باشند. همانطور که لازمه یک معلم، داشتن خصایص معین است که اگر فاقد آن باشد، صلاحیت معلمی را ندارد؛ یک فرستاده الهی هم باید
در فکر این بودم که بعد از اماممان زین العابدین (علیه السلام)، چه کسی شایستگی دارد تا جانشین او شود؛ تا این که روزی به محمد بن علی (علیهم السلام) برخورد کردم و او مرا پند و اندرزی داد که
امام باقر (عليه السلام) مي فرمايند: از دانشمندان دانش را فرا بگيريد و آن را به برادران دينى خود بياموزيد؛ همان گونه كه دانشمندان آنرا به شما آموختند[1] امام محمد باقر (عليه السلام) پايه گذار انقلاب فرهنگي شيعه محسوب مي
خداوند هیچ بند های را برای عهده دار شدن مقام امامت بر نمی گزیند و او را حجّت آشکار خویش بر آفریدگانش قرار نمیدهد، مگر آنکه خصلتهای پسندیده در وجود او به کمال رسیده باشد و تمام گفتار و کردارش،
يكى از دوستان امام باقر (عليه السلام) به نام ابى عبيده مىگويد: در سفر، رفيق و همراه، امام باقر (عليه السلام) بودم. در طول سفر هميشه نخست من سوار بر مركب مىشدم و سپس آن حضرت بر مركب خويش سوار
يكى از دوستان امام باقر (عليه السلام) به نام ابى عبيده مىگويد: در سفر، رفيق و همراه، امام باقر (عليه السلام) بودم. در طول سفر هميشه نخست من سوار بر مركب مىشدم و سپس آن حضرت بر مركب خويش سوار
حضرت امام باقر (علیه السلام) به مردی به نام ابوحمزه فرمودند : «ای اباحمزه، کسی از شما که قصد سفری چند فرسخی دارد، دنبال دلیل و راهنما می‌گردد (تا به خطرات دچار نگردد)، و تو به راه‌های آسمان ناآگاه‌تر از
حمران بن أعین می گوید: “وارد شدم بر امام محمد باقر (علیه السلام) و عرض کردم به من وصیتی کن!” حضرت فرمود: “شما را وصیت می کنم به تقوای الهی[1] نتيجه تقوا می‌شود پاکیزه زندگی کردن از هر جهت. زندگی
امام باقر (علیه السلام) قبل از هر چیز بندۀ خالص خدا بود، و همواره در یاد و پرستش خدا به سر می‌برد و هیچ چیز او را از بندگی خالص و عبادت بی شائبۀ خداوند باز نمی‌داشت. افلح، یکی از