مغيرة‌بن‌شعبه، والی منصوب معاویه در بصره بود. در زمانی‌که معاويه برای محکم‌کردن جانشينی پسرش، يزيد، تلاش می‌کرد، مغيرة‌بن‌شعبه برای تثبيت حکومت خود در بصره همراه با پسرش نزد معاويه در شام رفتند. پسر مغيره می‌گويد: “شبی پدرم از نزد معاويه
راوی گفت: “به خدا سوگند نديدم مردى را كه فرزندان و اهل بيت و يارانش كشته شده‌اند و بار اين همه دردها و رنج‌ها را به دوش كشيده‌است؛ اما اين‌گونه دليرانه در صحنه نبرد ابراز شجاعت و رشادت كند. تا
شواهد متعددی در گفتار و رفتار امام حسین (علیه السلام) نشان می‌دهد که ایشان از شهادت خود و اسارت اهل‌بیت خویش خبر داشت، و با علم به این مطلب با آنان از مدینه حرکت کرد[1] حتی عاقبت این سفر بر
“در جنگ صفّین در لشکر امیرالمؤمنین (علیه السّلام) و در گروه عمّار یاسر[1] بودیم. هنگام ظهر و در شدت گرما، زیر سایۀ پرچم نشسته بودیم. دیدیم مردی صف‌ها را شکافته و جلو می‌آید تا به ما رسید و گفت: کدامیک
بسیاری از شهدای کربلا به میدان جنگ وارد شده و به پیکار با دشمن پرداختند. یا لااقل توانستند در برابر دشمنان هر چند اندک هم که شده، از خود دفاع نمایند و سپس به شهادت برسند. به عنوان نمونه، عبدالله
“تصمیم حُر یک تصمیم ناگهانی نبوده، بلکه مثل نهالی بوده که سال‌ها جوانه زده و رشد کرده…” (استفان فريدريش شفر) در هر نهضتی علاوه بر رهبران، رهروان و پیروان نیز نقش کلیدی در موفقیت‌ها و شکست‌ها دارند. به همین دلیل
هر سال میلیون‌ها نفر از سرتاسر جهان در چهلمین روز شهادت امام حسین (علیه السلام) به زیارت مزار او در کربلا می‌شتابند. پس از شهادت امام حسین (علیه السلام)، یکی از تعالیمی که توسط ائمه معصومین (علیهم السلام) مورد تاکید
عاشورا حادثه ای نبود که در یک نیم روز در سال 61 هجری اتفاق بیفتد و از قبل و بعد خود جدا باشد. هم ریشه در حوادث پیشین و تحولات اجتماعی مسلمانان از زمان رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه
امام‌حسين (علیه السلام) هرگز تحت تأثير خشم و غضب، كاري را انجام نداد و هیچ گاه از ميانهروي و کرامت به قدر چشم برهم‌زدني فاصله نگرفت. يكي از نمايش‌هاي حُسن خلق و كَرَم آن حضرت – كه نشان ميدهد آن امام‌شهيد در
در حادثه كربلا، يكى از رسالت‌هاى بازماندگان حادثه، افشاگرى عليه دشمن و ضربه زدن به رژيم اموى بود از طريق تبيين آنچه در كربلا گذشت. شايد يكى از دلايلى هم كه سبب شد امام حسين (عليه السلام) در حركت خويش
رسم قدرشناسی و قدردانی رسم حسینی است. این فضیلت اوست كه خوبان را بنـوازد، خـوبیهـا را بسـتاید و عمل عاشقانه وصادقانه را ارج بگذارد. در میدانی كه عطش، جرعه جرعه رمـق‌هـا را نوشـیده، این حسین (علیه السلام) است كه با
امام حسين (علیه السلام) می فرمایند: “… من از سر شادى و سرمستى و تباهكارى و ستمگرى قيام نكردم، بلكه براى اصلاح در امت جدم به پا خاستم[1]…” پس از رحلت پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و
“جابر بن عبدالله انصاری[1]”،صحابه ای والا مقام در میان اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و عاشقی دلداده، در میان خیل عشاق أباعبدالله الحسین (علیه السلام) است. وی اگرچه به دلیل نابینایی و کهولت سن نتوانست در واقعه کربلا حضور
“ابن ابی الحدید”[1] مهمترین اثر وی شرح نهج البلاغه است و آثار دیگری نیز در کلام، منطق، تاریخ و … دارد. از عالمان اهل سنت در وصف امام حسین (علیه السلام) این گونه می‌گوید: “سرور و سالار کسانی که زیر
زیارت ناحیه مقدسه، یکى از زیارتهای مشهور امام حسین (علیه السلام) است که منسوب به امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) میباشد و آموزه هایى از عشق، معرفت، سوز و توسل را در بر دارد. این زیارت، تصویرگر ماجرای
اربعین امام حسین (علیه السلام) از راه می‌رسد و سببی می‌شود تا بسیاری از مردم متحیرانه، نگاه تعجب به این حماسه بدوزند. براستی چرا حماسه امام حسین (علیه السلام) از پس سالیان متمادی هم چنان پرفروغ و گیرا، تکرار شده و گرامی داشته می‌شود؟
در روز تاسوعا، محاصرۀ سپاه شام بر امام حسین (علیه السلام) و اصحابش به نهایت خود رسید و آنان به قصد جنگ آماده شدند. عباس (علیه السلام) از سر و صدای فراوانی که از سپاه شام برخواسته بود، متوجه موضوع
خنده و گریه، شادى و غم، شکست و پیروزى و یک قدم بالاتر، زندگى و مرگ، قابل تفسیر نخواهد بود؛ مگر این که بدانیم که این مفاهیم از کجا سرچشمه مى گیرد و منشا هر یک چیست. خنده هایى وجود
هر سال بسیاری از مسلمانان در سراسر جهان فداکاری بزرگ حسین بن علی (علیه السلام)، قهرمان نبرد کربلا در سال ۶۸۰ پس از میلاد، را در خاطره‌ها زنده می‌نمایند. اما در عین حال نباید از این نکته غافل شد که
بامداد روز عاشورا، سید الشهدا (عليه السلام( ياران خويش را كه سى و دو سواره و چهل تن پياده بودند، سازمان داد. “زهير” را بر جناح راست سپاه گماشت و سمت چپ آن را به “حبيب” سپرد و پرچم را
