«در زمان امام ششم برای نشر علوم اسلامی زمینه فراهم‌تر و اوضاع مساعدتر بود، زیرا از یک طرف در اثر انتشار احادیث امام محمد باقر (علیه السلام) و تبلیغات پرورش یافتگان مکتب وی، مردم به نیازمندی خود به معارف اسلامی و علوم اهل بیت (عليهم السلام) بیشتر پی برده و برای اخذ حدیث تشنه‌تر بودند؛ و از طرف دیگر سلطنت اموی منقرض و سلطنت عباسی هنوز استقرار کامل پیدا نکرده بود و بنی عباس از این نظر که برای پیشرفت مقاصد خود و بر انداختن بنیاد حکومت اموی، مظلومیت اهل بیت (عليهم السلام) و خون شهیدان کربلا را دست آویز کرده بودند؛ با اهل بیت (عليهم السلام) روی خوش نشان می‌دادند.
آن حضرت به نشر انواع علوم پرداخت و علما و دانشمندان از هر سو دسته دسته به در خانه‌اش هجوم آوردند و به حضورش بار یافتند و از فنون مختلف معارف اسلامی و اخلاق و تاریخ انبیا و امم و حکمت و موعظه پرسشها کردند و پاسخها شنیدند.
آن حضرت با طبقات مختلف بحثها کرد و با ملل و نحل گوناگون مناظره‌ها نمود و در بخش های گوناگون علم شاگردانی پرورش داد و در اثر تلاش آن حضرت هزاران دانشمند از رجال دین که در فنون و علوم مختلف سر آمد بودند، به اطراف جهان پراکنده شدند و به نشر علوم پرداختند و صدها کتاب در ضبط احادیث و بیانات علمی آن حضرت تألیف شد که به نام «اصول» نامیده می شود.
شیعه که در اسلام روش اهل بیت (عليهم السلام) پیغمبر را دنبال می کند، مقاصد و مسائل دینی خود را به برکت آن حضرت به کلی از ابهام در آوردند و مجهولات مذهبی خود را با بیانات شفابخش ایشان حل کردند. به همین سبب مذهب شیعه (که همان مذهب اهل بیت (عليهم السلام) می‌باشد) در میان مردم به مذهب جعفری معروف گشت.»
« برگرفته از كتاب “آموزش دین”، تالیف علامه سید محمد حسین طباطبایی (ره) (با اندکی تصرف) »