باسمه تعالی
انسان برای دست یافتن به راه هدایت، یا به عقل و اطلاعات محدود خود تکیه می‌کند و یا از شخص خردمندی که به او اعتماد دارد، راهنمایی می‌گیرد. حال چه کسی بهتر از خالق انسان که نیازها و احتیاجات او و روش صحیح برطرف کردن آنها را می‌داند و می‌تواند مسیر سعادت آدمی را در دنیا و آخرت، به او نشان دهد؟
با دقت در قرآن کریم، در می‌یابیم که پروردگار عالم در تمامی زمان ها، برای سعادت انسان‌ها پیامبرانی فرستاده و پیروی از آنان را وظیفه مردم معرفی کرده است. به عبارت دقیق تر، خداوند هدایت بشر را منوط به پیروی از فرستادگان الهی (به عنوان اسوه و الگو) می‌داند. حال آیا ما در این زمان، با اقرار به نبوت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) و یا به صرف ادعای مسلمانی، در مسیر هدایت قرار گرفته ایم؟ اگر در این رابطه قرآن کریم را مورد بررسی قرار دهیم با تصویر متفاوتی رو به رو خواهیم شد. خدای مهربان در قرآن کریم می‌فرماید:
“قطعا در گفتار و رفتار رسول خدا الگوی نیکویی برای شماست؛ (اما پیروی از رسول خدا از عهده همه بر نمی‌آید) بلکه آن کسی پیرو [واقعی] اوست که به خدا و روز واپسین امید دارد و خدا را بسیار یاد می‌کند.” [1]
این آیه شریفه در مقام توجه دادن امت اسلامی به وظیفه پیروی از مقام رسالت است. خداوند متعال می‌فرماید: وظیفه شما در برابر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) تاسی و تبعیت است. حال اگر او را الگو می‌دانید، باید به رنگ او درآیید و در مقام عمل از او پیروی کنید؛ چرا که صرف علاقه داشتن و ادعای مسلمانی کردن، پیروی از یک الگو و اسوه حسنه به حساب نخواهد آمد. بلکه آن اطاعتی زیباست که در همه جوانب و ابعاد اعتقادی، بینشی، اخلاقی و عملی راه یافته باشد.
حال چه کسانی می‌توانند خود را پیرو و تابع رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) معرفی کنند؟ بر طبق این آیه شریفه: “…آن کسی پیرو اوست که به خدا و روز واپسین امید دارد و خدا را بسیار یاد می‌کند. “
لذا آنانی که از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به حق پیروی می‌کنند، دارای سه ویژگی هستند:
1- امید به خدا: اینان به رحمت خداوند به صورت واقعی امیدوارند و این زمینه برایشان فراهم شده که رحمت خدا بر آنها نازل شود؛ نه این که فقط در تمنا و آرزوی آن باشند. خداوند نیز معیار رجای حقیقی را در قرآن کریم این گونه بیان فرموده است: “به یقین کسانی که ایمان آورده اند و کسانی که هجرت کردند و در راه خدا جهاد کردند؛ آنانند که به رحمت خدا امید دارند.” [2]
2- ایمان به معاد: این افراد منتظر وقوع قیامت بوده و وقوع آن را حتمی می‌دانند. قیامتی که حساب، کتاب، کیفر و پاداش دارد. اگر انسان به جهنم ایمان دارد؛ پس چرا به سویش می‌رود؟ چرا به نحوی زندگی می‌کند که به جهنم نزدیک شود؟ مگر می‌شود انسان عاقل از آتش بترسد اما به طرف آتش برود تا خود را به آن بیفکند؟ آیا این تفکر، نشانه این مطلب نیست که انسان حقیقت معاد و کیفر و پاداش را نفهمیده است؟
3- ذکر خدا: ذکر خدا تداوم بخش ایمان به مبداء و ایمان به معاد است. وقتی انسان به مبداء و معاد مؤمن بود، همیشه خدا را به یاد می‌آورد تا راه نفوذ دسیسه‌های شیطان را ببندد. چنین انسانی در هر لحظه، به یاد خدا است و می‌گوید: خدا مرا می‌بیند، نگاهم را می‌بیند، حرفم را می‌شنود و … چنین کسی نمی‌گذارد شیطان در وجودش رسوخ کند و در نتیجه، ذکر خدا مایه آبیاری بذر ایمان او خواهد بود.
لذا در قرآن کریم، تبعیت کردن از رحمت بی کران الهی که همانا پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌باشد، وظیفه ما شمرده شده و نشانه این تبعیت نیز همین است که ایمان به خدا و روز قیامت را در تمام شئون زندگیمان از یاد نبریم تا فضای حاکم بر زندگی ما فضای ایمان و تاسی به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) باشد و نه محیطی برای گناه و معصیت و پیروی از شیطان.
(برگرفته از کتاب: “خاتم انبیاء (صلی الله علیه و آله و سلم) رحمت بی انتها”، تألیف: “آیت الله سید محمد ضیاء آبادی” (با تصرف و اضافات))
برچسب خورده:امید به خدا_ایمان به معاد_پیامبر اکرم_پیروی واقعی یا ادعای دروغین_ذکر خدا_راه هدایت_روز واپسین_سعادت انسان‌ها_معاد_ نشانه های ایمان_یاد خدا
پاورقی ها:
[1] (سوره احزاب، آیه 21)
[2] (سوره بقره، آیه 218)