باسمه تعالی

در دوران حكومت متوكل ، امام علي النقي (عليه السلام ) مدتي به بيماري سختي مبتلا شده بودند و آن حضرت شفاي خويش را زيارت قبر شريف حضرت امام حسين (عليه السلام) مي دانستند. از اين رو به برخي از يارانشان فرمودند كه از مال آن حضرت گروهي يا شخصي را اجير كنند و آنان را به كربلا فرستاده تا در كنار ضريح آن حضرت به راز و نياز پرداخته و براي ايشان دعا و طلب شفا نمايند.

ياران امام پس از مشورت به محضر آن حضرت رسيده و عرض كردند: ” اي پسر رسول خدا ! محضر تو افضل از كربلاست ، زيرا شما امام زمان و حجت زنده الهي و بهترين خلق خدا در روي زمين هستيد و دعاي شما حتما مستجاب است. چگونه دعاي ما درباره شما آن هم در كربلا موثر واقع مي شود؟”

امام هادي (عليه السلام) به آرامي پاسخ دادند : ” براي خداوند مواضعي است كه دوست دارد در آنجا عبادت شود. رسول اكرم (صلي الله عليه و آله و  سلم ) با اينكه مقام و عظمتشان از خانه خدا و حجرالاسود افضل بود ، در عين حال خانه خدا و حجرالاسود را طواف مي كردند. براي خداوند مكانهايي است كه هر كه آنجا دعا و زيارت كند ، خداوند از او بپذيرد و دعاي او مستجاب گردد. حائر شريف امام حسين(عليه السلام) نيز چنين است. “

امام حسين ( عليه السلام) حبيب خداست و براي برپايي دين خدا جانش را فدا كرد و با اخلاص كامل فرزندان و اهل بيت و اصحاب خويش را تقديم محبوب خود نمود و در اين راه مصايب فراواني را به جان و دل خريد. به همين دليل در پيشگاه خدا از قرب و منزلت ويژه اي برخوردار است[1]. 

 « بر گرفته از کتاب ” خاندان عصمت ” ، تأليف : ” سيد تقي واردي” »

پاورقی:

[1] حياة الامام علي الهادي(عليه السلام) ، صفحه 256