حمران بن أعین می گوید: “وارد شدم بر امام محمد باقر (علیه السلام) و عرض کردم به من وصیتی کن!” حضرت فرمود: “شما را وصیت می کنم به تقوای الهی[1]
نتيجه تقوا می‌شود پاکیزه زندگی کردن از هر جهت. زندگی انسان باید پاکیزه باشد تا مرگش هم پاکیزه باشد و اگر مرگ آدم پاکیزه نباشد به بهشت که محل پاکیزگان است، راه نخواهد یافت.
در آخرت به شخصی که تمام عمرش را به تقوا گذرانده (یعنی مواظب زبانش بوده، مواظب چشمش بوده، مواظب غذایی که می‌خورده بوده و عملا مواظب همه اعمال و کردارش بوده و هر چه خدا گفته انجام بده و انجام نده، پذیرفته است) در هنگام ورود به بهشت، می‌گویند: “سلام بر شما! پاکیزه بودید. وارد بهشت شوید تا ابد[2].
یک عمر دعا کردیم و آرزو داشتیم که عاقبت‌به‌خیر شویم. باید بدانیم که مسیر عاقبت‌به‌خیری از راه تقوای الهی می‌گذرد. چون تقواست که عامل عاقبت‌به‌خیری است[3] و[4]
پاورقی‌ها:
[1] (مستطرفات سرائر، صفحه ۱۴۴، حدیث 13)
[2] (سوره زمر، آیه 73)
[3] (سوره قصص، آیه 83)
[4] در نگارش این متن از بیانات حجة الاسلام والمسلمین جاودان استفاده شده است.