“… و اجابت بندگانت را تضمین کرده‌ای و هرکه با اشتیاق به درگاهت آمده و هرکه نیاز به آستان تو آورده، محروم نکرده‌ای و هیچ خواهنده‌ای دست خالی از عطایت برنگشته و از بخشش هایت ناکام نگشته است.”
گاهی در تمامی شلوغی روزانه، دلمان می‌گیرد و احساس می‌کنیم تکه‌ای از وجودمان گم شده است؛ تکه‌ای که شاید تمام هستی ما باشد. شاید بارها و بارها به درگاه پر مهرش رفته باشیم، اما بعضی وقتها برایمان پیش آمده که با خود گفته ایم که: “دست خالی رفتم و دست خالی هم بر می‌گردم.” ولی اگر خوب دقت کنیم، امام عسکری (علیه السلام) در دعای فوق که آنرا به عده‌ای از دوستان خویش آموزش داده اند، به گونه‌ای دیگر موضوع را مطرح می‌کنند. بار دیگر نجوای امام خویش را به دقت بنگریم:
“… خداوندا، تو بندگان را به درخواست از احسان خود فراخوانده‌ای و فرمان دعا داده‌ای و اجابت بندگانت را تضمین کرده‌ای و هر کسی با اشتیاق به درگاهت آمده و هرکهنیاز به آستان تو آورده، محروم نکرده‌ای و هیچ خواهنده‌ای دست خالی از عطایت برنگشته و از بخشش هایت ناکام نگشته است. کدام کوچنده‌ای است که به درگاهت روی آورده و تو را نزدیک نیافته است؟ یا کیست که به آستان تو وارد شود و موانعی او را از درگاهت رد کند؟ بلکه کیست که جویای فضل تو باشد و فیض بخششت او را سرشار نسازد و کدام خواهان رحمت افزون توست که بدون برخورداری از جام لبریز عطایت، تهی دست و محروم ماند؟
خداوندا با اشتیاق به درگاهت آمده ام و دست نیاز به در خانه احسان تو می‌کوبم و قلبم با خشوع و فروتنی با تو نجوا می‌کند. تو را بهترین واسطه خودم به درگاهت یافته ام. خواسته ام را پیش از آنکه به فکرم خطور کند یا بر دلم بگذرد، می‌دانی. پس خداوندا، دعای مرا به اجابت مقرون ساز و برآوردن خواسته ام را به درخواستم وصل گردان …
خداوندا، ما را نسبت به خودمان آشنایی دادی و به خصلت هایی از عیوب خودمان آگاه نمودی که می‌ترسیم آن صفات، ما را از رفتن در پی اجابت تو باز دارد. تویی که بر ناشایستگان، نعمت می‌بخشی و بی آنکه بخواهند، احسان می‌کنی. پس بر ما هم به حسب بزرگواری و سخاوت و فضل و احسانت عطا کن. همانا تو آنچه را بخواهی و اراده کنی انجام می‌دهی. ما مشتاق درگاه توییم.”
همانگونه که دیدیم،بی شک این گونه راز و نیاز نمودن امام عسکری (علیه السلام) بیانگر این نکته است که هرگاه که بخواهیم با خداوند ارتباط داشته باشیم، در‌های رحمت او به سوی ما باز است و اگر خواسته‌ای نیز داشته باشیم، دست خالی باز نمی‌گردیم. به بیان دیگر، محال است کسی به درگاه پر مهر خداوند برود و از درگاهش رد شود و از بخشش سرشار او سیراب نشود.
اما آنگونه که اهل بیت (علیهم السلام) به ما می‌آموزند، اگر گاهی در دعایمان از خداوند درخواستی می‌کنیم، ولی خداوند در اجابت دعای ما تأخیر می‌اندازد، همین تأخیر را نیز در روز قیامت جبران می‌نماید و بنده خویش را مورد لطف و رحمتش قرار می‌دهد.[note]1- امام صادق (علیه السلام) در این باره می‌فرمایند: هنگامی که بنده در روز قیامت با این تفضل الهی روبرو می‌شود، آرزو می‌کند که‌ای کاش هیچ یک از دعاهای او در این دنیا به استجابت نرسیده بود. (کافی، جلد 2، صفحه 490)[/note] حتی گاهی نیز که بنا بر مصالحی، به مطلوب خویش دست نمی‌یابیم، از آن جهت است که اگر همان چیز را به همان کیفیت به ما ارزانی دارند، به ضررمان می‌انجامد و از دید مادی و دنیایی و یا از منظر معنوی، قطعا دچار ضرر خواهیم شد. ولی پروردگارمان در قبال این گونه ازخواسته‌های ما، یا در همین دنیا عنایت خویش را در زمینه‌ای دیگر شامل حالمان می‌کند، یا آنکه در آخرت، درجه ما را افزایش خواهد داد و یا گناهان ما را خواهد آمرزید.[note]2- مانند پدری مهربان که به فرزند کوچک خود از روی عطوفت، خواسته او را که به مصلحت فرزندش نمی‌باشد، به تاخیر می‌اندازد و یا به او نمی‌دهد. [/note]
برگرفته از کتاب «فرهنگ جامع سخنان امام حسن عسکری (علیه السلام) » تالیف: گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم با اندکی تصرف و اضافات)
سایت رشد، 8 ربیع الأول، سالروز شهادت
پیشوای طاهر و زکی
امام حسن بن علی العسکری(علیه السلام)
را به تمامی مسلمانان جهان، به خصوص شما دوست گرامی تسلیت می‌گوید.
سایت رشد از شما دوست عزیز دعوت می‌نماید تا در صورتی که دوست دارید تا بیشتر در خصوص شرایط و موانع استجابت دعا آگاه شوید، به پاسخ “استجابت دعا” که بر روی قسمت پرسش و پاسخ سایت قرار دارد، مراجعه نمائید.
پاورقی‌ها: