خداوند هیچ بند های را برای عهده دار شدن مقام امامت بر نمی گزیند و او را حجّت آشکار خویش بر آفریدگانش قرار نمیدهد، مگر آنکه خصلتهای پسندیده در وجود او به کمال رسیده باشد و تمام گفتار و کردارش، الگو و نمونه باشد. پس جز به صواب سخن نمیگوید و جز کار نیک انجام نمیدهد ….
امام محمد باقر (علیه السلام)، پیشوای پنجم شیعیان است که همچون پدران پاکش از نظر رفتار و ویژگیهای اخلاقی، آیینه تمام نمای یک بنده مخلص الهی و الگو و اسوه رهپویان حق بود.
ایشان آن چنان در رفتار با مردم، عفیف و پاکدامن بود که تا حد امکان به سادگی از گناه آنان، چشم می‌پوشید و همین رفتارشان بهترین اثر را در دل مردمان می‌گذاشت. روایتی که در زیر بیان می‌شود به خوبی بیانگر این صفت والا و نیکوی ایشان است:
مردی مسیحی، به قصد مسخره کردن و استهزاء، کلمه باقر[1] ، را به کلمه بَقَر[2]. تغییر داد و آن حضرت را به صورت اهانت آمیزی مورد خطاب قرار داد. امام بدون آنکه از خود ناراحتی نشان بدهد و اظهار عصبانیت کند، با کمال سادگی فرمود: نه، من بقر نیستم، باقرم.
– مسیحی: تو پسر زنی هستی که آشپز بود.
– امام باقر (علیه السلام): شغلش این بود، عار و ننگی محسوب نمی‌شود.
– مسیحی: مادرت سیاه و بی شرم و بد زبان بود.
– امام باقر (علیه السلام): اگر این نسبتها که به مادرم می‌دهی راست است، خداوند او را بیامرزد و از گناهش بگذرد؛ و اگر دروغ است، از گناه تو بگذرد که دروغ و افترا بستی.
مشاهده این همه بردباری، کافی بود که تحولی در مرد مسیحی ایجاد نماید، و او را به سوی اسلام بکشاند. چنانکه این مرد مسیحی، بعداً مسلمان شد.
« برگرفته‌از کتاب هدایتگران راه نور، تالیف محمدتقی‌مدرسی و کتاب داستان راستان، تالیف شهید مرتضی مطهری (با اندکی تغییر و تصرف) ».
پاورقی‌ها:
[1] لقب مبارک ایشان “باقر” است. باقر یعنی شکافنده. به آن حضرت “باقر العلوم” می گفتند، یعنی شکافنده دانشها.
[2] ” بقر” در لغت عربی به معنای گاو است.