باسمه تعالی

اگر فردی از روی لطف و محبت، به ما نیکی و احسان کند مثلا هدایای ارزشمندی را به ما ببخشد یا ما را از تنگناها و سختی‌های روزگار نجات دهد و یا به فرزند یا خویشان نزدیک ما لطف و بخششی کند، چگونه پاسخ لطف و محبت این شخص را می‌دهیم؟ انسانیت ما فارغ از اینکه به چه دین و آیینی پایبند هستیم در پاسخ به چنین شخصی چگونه اقتضا می‌کند؟ اگر بعد از محبت‌های فراوان، این فرد از ما چیزی درخواست کند چگونه او را اجابت می‌کنیم؟

امام هادی )علیه السلام( به سند خود از پدران گرامی خویش نقل می‌کند که پیامبر اکرم )(صلی اللّه علیه وآله) فرمودند: “خداوند متعال می گوید: ای آدمیزاد! با من به انصاف رفتار نمی کنی! من با نعمت‌هایم به تو محبت می‌کنم و تو با ناسپاسی و گنه‌کاری با من کینه‌توزی می‌کنی ، نیکویی و خیر من به سوی تو سرازیر است و شرّ و بدی تو به طرف من بالا می‌آید. فرشته‌ای بزرگوار در هر شب و روز همچنان اعمال قبیح تو را ثبت کرده برایم می‌آورد، ای آدمیزاد! اگر اوصاف (اعمال) خودت را از دیگری می‌شنیدی و نمی‌دانستی که این اوصاف متعلق به کیست، به سرعت کینۀ آن شخص (که چنان اعمالی از او سرزده) را در دل می‌گرفتی[1].

هر آنچه خداوند متعال به ما از روی لطف ارزانی داشته، بی حد و نهایت است. حداقل انصاف این است که در جواب این همه نیکی و بخشش، آنچه را که این کریم به ما بخشیده است در راهی که او رضایت ندارد مصرف نکنیم و آنچه را از ما خواسته است اجابت کنیم.

(برگرفته از کتاب “زندگانی امام علی الهادی (علیه السلام)”، تألیف “باقرشریف قرشی“)

پاورقی:

[1] امالي، صفحه 278، حدیث 532