آدمی چون در راه دفاع از رسالت، در شعاع شخصیت و رفتار پیشوایش قرار گرفت و در او آمیخت و از او دفاع کرد و در احترام به او و اخلاص در برابرش کوشید، تبدیل به “شایسته ترین الگو برای دیگران” می‌گردد.
به طور مثال امیرالمومنین (علیه السلام) زیباترین نمونه از راهی بود که مسلمانان می‌توانند همانند آن با رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رفتار کنند و این موضوع مهمی است. زیرا که مردم می‌توانستند از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در بسیاری از کارها پیروی کنند؛ جز در یک کار و آن نحوه رفتار با ایشان و شکل دفاع و پیروی از آن حضرت بود. گاهی عده‌ای صدایشان را از آن حضرت بلندتر می‌کردند و خود را بر ایشان مقدم می‌شمردند و مانند همدیگر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را نیز صدا کرده و با وی سخن می‌گفتند.
لذا آنان نیازمند اسوه‌ای عملی بودند و امیرالمومنین (علیه السلام) همان اسوه بود که به مردم آموخت تا چگونه با پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) رفتار کنند و چگونه احترام ایشان را نگه دارند. مردم به چشم خویش دیدند که او چگونه جان خود را در شب هجرت با خوابیدن در بستر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به خطر انداخت و دیدند که چگونه در جنگها از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دفاع می‌کرد و چگونه در وجود پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) ذوب شده بود و جانفشانی می‌کرد. بر این اساس اگر علی (علیه السلام) و این طرز رفتارش نبود، هرگز مسلمانان نمی‌دانستند که چگونه با رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) رفتار کنند.
به راستی که امیرالمومنین (علیه السلام) تجلی شخصیت، اخلاق و علم رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بود و نشانه‌ای از درستی نبوتش و پیشتازی در دفاع از رسالتش …
و حضرت عباس (علیه السلام) نیز نسبت به برادر، امام و حجت خدا در زمانه اش و فرزند پیامبر خدا، حسین (علیهم السلام) چنین بود.
عباس (علیه السلام) فقیهی از فقیهان اهل بیت (علیهم اسلام)بود. او رهبری شجاع و مهمان نوازی کریم و عابدی زاهد و در نتیجه شخصیتی از هر جهت کامل به شمار می‌آمد؛ ولی در شخصیت امام زمانش، سید الشهدا (علیه السلام) ذوب شده بود و در فرمانبری از او و خلوص در برابرش می‌کوشید و به این سان مردم پی می‌بردند که چگونه باید با امام خویش رفتار کنند. عباس (علیه السلام) با عمل خود جایگاه امام حسین (علیه السلام) را به مردم شناساند؛ چرا که بیشر مردم کسی در میانشان نبود تا به وسیله او جایگاه امامان معصوم و جایگاه ولایت ایشان را بشناسند.
او هرگز برادرش حسین (علیه السلام) را برادر خطاب نکرد؛ بلکه این گونه آن حضرت را می‌خواند: “یابن رسول الله، سرورم، مولایم”، و جز به احترام بسیار، امام خود را صدا نزد.
قمر بنی هاشم (علیه السلام)، هرگز بدون اجازه در کنار امام حسین (علیه السلام) نمی‌نشست و پس از کسب اجازه مانند عبدی خاضع، دو زانو در برابر امامش قرار می‌گرفت.
وفای او نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) به غایت زیاد و زبانزد بود. تا آنجا که امام صادق (علیه السلام) در زیارتش می‌فرماید: “خدای پاداشت دهد؛ برترین پاداش و بیشترین پاداش و فراوان ترین پاداش و ماندنی ترین پاداشی که به کسی از پایداران بر بیعتش و پاسخ دهندگان دعوت و فرمانبران ولی امرش می‌دهد …”
آری، همه مردم به شایستگی امامت نمی‌رسند، اما همه مردم با امام در ارتباطند و ابوالفضل العباس (علیه السلام) بهترین راه را در دفاع از دین، اهل بیت رسالت (علیهم السلام) و رهبر الهی -که خداوند اطاعت و پیروی و دفاع از او واجب کرده است-، نشان می‌دهد. این درس بزرگی است که از ابوالفضل (علیه السلام) می‌آموزیم.
بیاییم اینک که در تاسوعای حسینی قرار گرفته ایم، بیندیشیم که ما تا چه میزان در زندگی خود به عباس (علیه السلام) اقتدا می‌کنیم؟ آیا حقیقتا جایگاه امام زمان خویش را می‌شناسیم و در دفاع همه جانبه از او می‌کوشیم؟ و یا این که در پیچ و خم زندگی امروز، امام خویش را فراموش کرده ایم و دست از یاری او کشیده ایم؟
سلام خدای بر تو‌ای ابوالفضل عباس (علیه السلام) روزی که برای دفاع از حسین (علیه السلام) زاده شدی و روزی که در راه اسلام و در زیر پرچم حسین (علیه السلام) به شهادت رسیدی و آنگاه که با حسین (علیه السلام) زنده شوی. سلام خدا و مهر و برکاتش بر شما باد …
«برگرفته از کتاب “عباس یاور حسین (علیهم السلام)” تالیف آیت الله سید محمدتقی مدرسی (با اندکی تصرف و تلخیص)»
سایت رشد، تاسوعای حسینی
یادبود آموزگار ادب و مدافع مقام ولایت، شهید مظلوم
حضرت عباس بن علی(علیهم السلام)
را به تمامی مسلمانان جهان، خصوصا شما دوست گرامی تسلیت می‌گوید.