باسمه تعالی

رفتار و گفتار امامان ما، نشان می‌دهد که هر انسانی، در هر رتبه و مقامی باید برای بدست آوردن روزیش تلاش کند و برای رسیدن به آن، چشم امید به مال و ثروت دیگران نداشته باشد. همچنین آنان به ما می‌آموزند که آدمی نباید برای برآورده شدن احتیاجاتش از دیگران توقع و انتظاری داشته باشد.

به عنوان نمونه، علی بن حمزه می‌گوید:

امام هادی (علیه السلام) را دیدم که در زمینی کار می‌کرد و بدنش خیس از عرق بود. به او عرض کردم: فدایت شوم ! کارگران کجا هستند؟

امام (علیه السلام) فرمود: “ای علی ! کسی با بیل در زمین خود کار کرده که از من و پدرم بهتر است …”

پرسیدم: چه کسی؟

امام هادی (علیه السلام) فرمود: “رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) و امیرمومنان علی (علیه السلام) و پدرانم همگی با دستهایشان کار می‌کردند. کار جسمانی، روش انبیا و رسولان و جانشینان شایسته ی آنهاست[1] …”

و این گفته و عمل امام هادی (علیه السلام) کاملا مطابق با سیره ی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) است که فرمودند: “از رحمت خدا دور است آن کسی که سنگینی زندگانی خویش را روی دوش اجتماع بیندازد[2].”

حال که اهل بیت (علیهم السلام) که از نظر شیعیان، بلند مرتبه ترین افراد بشر، در همه ی ابعاد، به خصوص بعد معنوی و اخلاقی هستند این گونه برای کسب روزی خود و خانواده یشان تلاش می‌کردند، پس وظیفه ما چیست؟ آری! هر مسلمانی باید برای تامین مخارج زندگی خودش تلاش کند، تا اگر باری از روی دوش جامعه بر نمی‌دارد، حداقل سربار جامعه نیز نباشد.

(برگرفته از کتاب “کافی”،جلد 5 صفحه ی 76 و 75 تألیف شیخ کلینی (به همراه اضافات))

پاورقی ها:

[1] کافی، جلد 5، صفحه ی 76 – 75

[2] (کافی، جلد 4، صفحه ی 13 و جلد 5 صفحه 72)