باسمه تعالی

وجود رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) در نزد امام صادق (علیه السلام)، جایگاهی عظیم و مقامی رفیع داشت و امام (علیه السلام) نسبت به تعظیم و بزرگداشت آن حضرت، اهتمامی ویژه می‌نمود. بر این اساس، امام صادق (علیه السلام) به هنگام نقل حدیث از رسول اکرم (صلی اللّه علیه و آله و سلم) و بردن نام شریف ایشان، از شدت عظمت آن وجود مقدس، حالش تغییر می‌نمود.

به عنوان نمونه، شیخ صدوق از مالک بن انس (فقیه اهل مدینه و امام اهل سنّت) نقل می‌کند که او گفت: “(آنقدر وجود رسول خدا در نزد امام صادق عظیم و جلیل القدر بود که) هرگاه امام صادق (علیه السلام) می‌خواست (از آن حضرت یاد کند و) بگوید: “رسول الله (صلی اللّه علیه و آله و سلم) چنین فرمود”، رنگش تغییر می‎کرد… به حدی که (گویی) کسانی که حضرت را می‌شناختند، دیگر او را نمی‌شناسند…” [note] علل الشرایع، جلد 1، صفحه 235[/note]

شدت محبت و جایگاه رفیع رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) در نزد امام صادق (علیه السلام) تا بدانجا بود که آن حضرت برای نام مبارک “محمد” نیز احترامی خاص قائل بود. ابی هارون (یکی از اصحاب آن حضرت) گوید: “من در مدینه همنشین امام صادق (علیه السلام) بودم. در این میان، چند روزی در مجلس آن حضرت حاضر نشدم. بعد که خدمتش مشرف گشتم، فرمود: “ای ابو هارون! چند روز است که تو را نمی‌بینم؟” گفتم: “خداوند پسری به من عطا نموده و من چند روز نتوانستم به محضرتان مشرف شوم.” فرمود: “خداوند به تو برای پسرت برکت دهد، نام او را چه گذاشتی؟” گفتم : “محمّد”. آن حضرت چون نام محمّد را شنید (به نشانه احترام) صورتش را آنچنان به سمت زمین خم نمود که نزدیک بود صورت مبارکش به زمین بچسبد و فرمود : “محمّد، محمّد، محمّد!” سپس فرمود: “جانم، مادرم، پدرم و تمامی اهل زمین فدای رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) باد! این پسر را مبادا دشنام دهی، مبادا او را بزنی، مبادا به او بد کنی و بدان که خانه‌ای نیست که در آن اسم محمّد باشد مگر آنکه آن خانه در هر روزی تقدیس شود.” [note] 2- کافی، جلد 6، صفحه 39 [/note]

بر این اساس، بجاست که ما نیز با نهایت تعظیم و احترام، نام مبارک رسول اکرم (صلی اللّه علیه و آله و سلم) را ذکر کنیم و پس از شنیدن و یا گفتن نام مقدس آن حضرت، ذکر شریف صلوات را بر زبان جاری کنیم[note] 3- در روایتی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) آمده است: “جفاکارترین مردم کسی است که در نزد او نامی از من به میان بیاید اما بر من صلوات نفرستد.” (مجموعه ورام، جلد 2، صفحه 237) [/note]. همچنین همواره عذر تقصیر خویش را به محضر رسول خدا (صلی اللّه علیه و آله و سلم) ارائه کنیم که در ادای وظایف خویش نسبت به آن حضرت کوتاهی نموده‌ایم.

(برگرفته از کتاب “منتهی الآمال”، تالیف: محدث گرانقدر “مرحوم شیخ عباس قمی(ره)” (با اندکی تغییر))

پاورقی‌ها:

[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]