« ناگفته می‌داند؛ حکیمانه در پاسخ، قرآن می‌خواند … »
  1. Home
  2. »
  3. امام محمد بن علی الجواد (علیه السلام)
  4. »
  5. « ناگفته می‌داند؛ حکیمانه در پاسخ، قرآن می‌خواند … »

« ناگفته می‌داند؛ حکیمانه در پاسخ، قرآن می‌خواند … »

فهرست مطالب

قاسم ابن عبدالرحمن گوید من زیدی مذهب بودم. هنگامی که به بغداد رفتم، روزی در بغداد بودم که دیدم مردم در حرکت و اضطرابند، می‌دوند و برخی به بالای بلندی‌ها می‌روند و بعضی ایستاده‌اند. پرسیدم چه خبر است؟ گفتند: “ابن الرضا، ابن الرضا”، یعنی امام، جواد الأئمه، فرزند امام رضا (علیهما السلام) می‌آید. به خود گفتم که به خدا سوگند من نیز می‌ایستم و او را تماشا می‌کنم.

به ناگاه دیدم که آن حضرت پدیدار شد، در حالیکه سوار بر چهارپایی بود. من با خود گفتم: “خداوند امامیه را از رحمت خود دور بدارد، چرا که اعتقاد دارند که خداوند طاعت این جوان را واجب نموده است.”

تا این خیال در دل من گذشت، حضرت رو به من نمود و فرمود: “ای قاسم بن عبدالرحمن! «(قوم ثمود گفتند:) آیا ما از بشرى از همانند خود پیروى کنیم؟! اگر چنین کنیم در گمراهى و جنون خواهیم بود!»” (سوره قمر، آیه 24).

دوباره در دل خویش گفتم: “او ساحر است.”

دیگر بار رو به من کرد و فرمود: “« آیا از میان ما تنها بر او وحى نازل شده؟! نه، او آدم بسیار دروغگوى هوسبازى است!»” (سوره قمر، آیه 25)

در این هنگام که امام جواد الأئمه از خیالات من خبر داد، اعتقادم کامل شد و بر امامت او اقرار نمودم، و اذعان کردم که آن بزرگوار حجت الهی بر بندگان است.

« برگرفته از کتاب کشف الغمه، تالیف علی بن عیسی اربلی »[note]1-  جلد 2، صفحه 363[/note]

قاسم بن عبدالرحمن در واقع این گونه می‌اندیشید که چون امام نهم بشری همانند سایر مردم است، پس نمی‌تواند حجت الهی باشد و اطاعت او لازم نیست. امام نهم با قرائت این آیات شریفه علاوه بر آنکه قاسم را نسبت به نیت باطلش آگاه نمودند و او را متوجه ساختند که اندیشه او، همانند اندیشه قوم ثمود در خصوص صالح نبی است، پاسخ مطلب مطرح گشته در درون ذهن او را نیز دادند. قرآن کریم در آیه اول، گفتار قوم ثمود در تکذیب حضرت صالح را ذکر می‌نماید که می‌گفتند چون صالح از ماست، ما از او پیروی نمی‌نماییم، و سپس در آیه بعد، نزول وحی بر صالح را منکر شدند و او را انسانی هوس باز دانستند. سپس قرآن مجید آنان را به خاطر تکذیب فرستاده الهی، مورد نکوهش قرار می‌دهد.

در حقیقت امام جواد الأئمه با تلاوت این آیات شریفه، به طور غیر مستقیم قاسم بن عبدالرحمن را آگاه نمودند که اولاً اطاعت امام نیز همانند رسول، از آن جهت واجب و لازم است که او مأمور و ولی الهی است، و ثانیاً امام به وسیله همین ارتباط با ساحت قدس خداوند است که از علمی الهی برخوردار می‌باشد و از باطن اشخاص مطلع می‌گردد، نه آنکه علم او همانند پیشگویی پیش گویان و یا سحر ساحران باشد.

سایت رشد، آخر ذیقعده، سالروز شهادت

مظهر جود و بردباری و تجسم تقوا و پرهیزکاری

 امام محمد بن علی الجواد (علیه السلام)

 را به تمامی مسلمانان به خصوص شما دوست گرامی تسلیت می‌گوید.

1381/11/12

پاورقی:

مطالب مرتبط:
الگوهای من
  • زندگــی پیشــوایــان
  • یـــاران پیشــوایــان
  • دیگر بزرگــان
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
باورهای من
  • زندگــی پیشــوایــان
  • یـــاران پیشــوایــان
  • دیگر بزرگــان
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
  • خـــداوند
  • خلقـــت
  • پیـــامبران
  • نمـــــاز
  • حـــج
  • امــــر بــه معـــروف
  • قیـــامت
  • مـــرگ
  • بــــرزخ
  • بهشت
جستجو کنید
همیاری خیرخواهانه شما

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

مقالات مرتبط
Ali ibn Abi Talib

Ali ibn Abi Talib

A part of Ali ibn Abi Talib (as)’s last will to his sons Hassan (as) and Hussain (as) after the attempt on his life by a stab from Ibn Muljam: “My advice to you is to be conscious of God. Do not yearn for this world, even though it may run after you. Do not […]

that night

that night

The verses of chapter 96 of the Quran apparently show that the Night of Ordainment or Power (Laylatul Qadr) was not specifically restricted to the time of the descent of the Quran and the period of the call of the Messenger of Islam, but rather that it repeats annually until the end of this world. […]