«سربازی بی‌دفاع» 

بسیاری از شهدای کربلا به میدان جنگ وارد شده و به پیکار با دشمن پرداختند. یا لااقل توانستند در برابر دشمنان هر چند اندک هم که شده، از خود دفاع نمایند و سپس به شهادت برسند. به عنوان نمونه، عبدالله بن حسن فرزند خردسال امام مجتبی (علیه السلام) به هنگام حمله دشمن، دست کوچک خود را جلوی شمشیر دشمن گرفت تا از عموی خود دفاع کند و بعد به شهادت رسید.

اما تنها یک فرد است که هیچ دفاعی از خود نکرد. نه که نخواهد. اصلا توانایی دفاع نداشت. اصلا به قصد جنگ به میدان نرفته بود. رفته بود تا سیرابش کنند؛ اما…

وقتی که امام حسین (علیه السلام) دید همه مردان خانواده و یارانش شهید شدند، تصمیم گرفت خود به میدان رفته و با دشمن بجنگد، به میدان آمد و صدا زد:

“آیا دفاع‌کننده‌ای هست که از حریم حرم رسول خدا (صلی اللَّه علیه و آله و سلم) دفاع کند؟ آیا خداپرستی هست که در مورد ما از خدا بترسد؟ آیا فریادرسی هست که به امید آنچه در نزد خدا است از ما فریادرسی کند؟ آیا یاوری هست که به امید آنچه در نزد خدا است، به ما کمک کند؟

با شنیدن صدای مظلومانه امام، ناله و شیون بانوان حرم بلند شد. خواهرش حضرت زینب (علیها السلام) از خیمه بیرون آمد و با اشاره به علی اصغر فرزند شش‌ماهه به برادر گفت: “برادرم! این پسر تو است که هنوز آبی نچشیده است، برای این نوزاد اندکی آب به دست آور.”

سیدالشهدا (علیه السلام) آن نوزاد را به دست گرفت، و به دشمنان خطاب نموده و فرمود:

“ای مردم! شما شیعیان من و خویشان مرا کشتید و از آنها همین کودک باقی ماند که از شدّت تشنگی دهان را باز و بسته می‌کند. او را با اندکی آب، سیراب کنید.”

هنوز گفتارش تمام نشده بود که یکی از دشمنانش گلوی نوزاد را هدف تیر قرار داد، به طوری که آن تیر سرش را از بدنش جدا نمود.

امام حسین (علیه السلام) به زینب (علیها السلام) فرمود: “این کودک را بگیر.” سپس هر دو کف دستش را به زیر گلوی کودک گرفت، کف دستهایش پر از خون شد، آن را به سوی آسمان افکند و فرمود:

“اندوه مصیبت برایم آسان گشت، چرا که خداوند شاهد است.”

امام باقر (علیه السلام) فرمود: “از این خون، قطره‌ای به روی زمین نریخت.”

این بود ماجرای تنها شهید کربلا که بی‌دفاع و به مظلومانه‌ترین شکل به شهادت رسید. این بود پایان قصه پر غصه علی اصغر طفل خردسال حسین (علیه السلام).

شهادت این نوزاد بی‌دفاع، به عنوان یکی از آشکارترین سندهای مظلومیت سید الشهدا و یکی از بارزترین نشانه‌های حقانیت آن حضرت در واقعه کربلا، جلوه‌گر است.

(برگرفته از کتاب “لهوف”، تالیف “سید ابن طاووس”¹(با تلخیص و اضافات))

پاورقی‌:

1. 1ـ در این مناسبت‌نامه، از متن ترجمه کتاب لهوف که توسط آقای محمدی اشتهاردی انجام گرفته است، استفاده گردیده است.