“حسینٌ منّی و أنا من حسین أحبّ الله من أحبّ حسیناً، حسینٌ سبطٌ من الاسباط”[note]1- کتب اهل تسنن: سنن ابن ماجه، ج1،ص 51، ح:144؛ سنن ترمذی، ج5،ص324، ح:3864؛ مسند احمد بن حنبل،ج4،ص172، دارصاد؛کتب شیعه: کامل الزیارات،ص117؛جامع احادیث الشیعه،ج21،ص417.« متن سنن ابن ماجه قزوینی:حدثنا یعقوب بن حمید بن کاسب . ثنا یحیى بن سلیم ، عن عبد الله ابن عثمان بن خثیم ، عن سعید بن أبی راشد ، أن یعلى بن مره حدثهم أنهم خرجوا مع النبی صلى الله علیه وسلم إلى طعام دعوا له . فإذا حسین یلعب فی السکه . قال: فتقدم النبی صلى الله علیه وسلم أمام القوم ، وبسط یدیه . فجعل الغلام یفر ههنا وههنا. ویضاحکه النبی صلى الله علیه وسلم حتى أخذه . فجعل إحدى یدیه تحت ذقنه، والأخرى فی فأس رأسه فقبله. وقال ” حسین منی، وأنا من حسین . أحبّ الله من أحبّ حسینا. حسین سبط من الأسباط ” . حدثنا علی بن محمد . ثنا وکیع، عن سفیان مثله . فی الزوائد : إسناده حسن. رجاله ثقات».[/note]
حسین از من است و من هم از حسینم، هر که حسین را دوست بدارد خداوند دوست او باد، حسین فرزندزاده‌ای است از فرزندزادگان انبیاء.
این حدیث جزو مشهورترین احادیثی است که از رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) درباره نوه گرامیش حسین بن علی (علیهما السلام)، از طریق شیعه و سنی نقل شده است. این حدیث را ترمذی، ابن ماجه [note]2- صحیح ترمذى و سنن ابن ماجه جزو صحاح ششگانه و از معتبرترین کتب روایی نزد اهل سنت هستند.[/note]و احمد بن حنبل از بزرگ‌ترین محدثان اهل سنت و همچنین منابع معتبر شیعه نظیر کامل الزیارات، ارشاد شیخ مفید و اعلام الوری شیخ طبرسی نقل کرده‌اند که روزی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) به مهمانی تشریف می‌بردند، در بین راه به امام حسین (علیه السلام) برخورد کردند که با جمعی از کودکان سرگرم بازی بود. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) با مهربانی و خوش‌رویی او را دنبال کردند تا سرانجام او را در آغوش گرفتند. بعد یک دست زیر چانه و دست دیگر به پشت سر او گذارده، چهره او را بین دو دست بالا برده و بوسیدند و سپس فرمودند: «حسین منی و انا من حسین، احب الله من احب حسینا، حسین سبط من الاسباط»، «حسین از من است و من هم از حسینم، هر که حسین را دوست بدارد خداوند دوست او باد، حسین فرزندزاده ای است از فرزندزادگان انبیاء».
اسباط یعنی فرزند زادگان یعقوب (علیه السلام) که طبق آیات قرآن [note]3- سوره آل عمران آیه 84[/note]دارای مقام نبوت بوده‌اند. در این صورت معنای حدیث این است که حسین -همانند اسباط (برای) یعقوب- سبط من است و از نظر ایمان و عصمت و دریافت حقایق وحی، هم‌پایه انبیاء و برانگیختگان الهی است. در همین رابطه، مناظره امیرالمؤمنین (علیه السلام) با فرد یهودی جالب توجه می‌باشد. در خلال این مناظره عالم یهودى گفت: این یعقوب است، که از ناحیه اولاد و اسباط خیر بسیارى نصیب او گردید، و مریم دخت عمران نیز از دختران او بود! امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: همین طور است، و حضرت محمّد (صلّى اللَّه علیه و آله) از این بابت داراى خیر بیشترى است، زیرا فاطمه سرور بانوان جهانیان از دختران او، و حسن و حسین دخترزاده او مىباشند.[note]4- این مناظره در کتاب احتجاج طبرسی نقل شده است.[/note]
در حدیثی دیگر از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل شده است که: خداوند چهار هزار پیغمبر (از بین تمامی پیامبران) برانگیخت و ایشان چهار هزار وصىّ و هشت هزار سبط داشتند. قسم به آن کسى که جانم به دست اوست من بهترین پیغمبرانم و وصیّم بهترین اوصیا، و دو سبطم بهترین سبط ها هستند، و حسن و حسین دو سبط این امّتند. اسباط از فرزندان حضرت یعقوب دوازده نفر بودند، و امامان پس از من دوازده نفر از اهل بیت من هستند. اوّلى آنها على و وسطى ایشان محمد و آخرینشان محمد است، و او مهدى این امّت است آن کسى که عیسى بن مریم پشت سرش نماز گزارد، هان که هر کس بعد از من به ایشان چنگ زند به ریسمان خدا چنگ زده، و هر که ایشان را واگذارد خدا را واگذارده است.[note]5- متن روایت در کتاب کفایه الاثر نقل شده است.[/note]
حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) در بیان “حسینٌ منّی و أنا من حسین” کمال اتحاد روحی و اتصال معنوی و پیوند قلبی بین خود و حسین بن علی (علیه السلام) را بیان فرموده اند. در میان علمای اهل سنت، قاضی عیاض[note]6- فقیه و مورخ مشهور مالکی مذهب و نویسنده کتاب معروف الشفا بتعریف حقوق المصطفى[/note] در شرح حدیث حسین منی و انا من حسین معنای اصیل آن را تصریح می‌کند و می‌گوید: «گویا رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) با تابش نور وحی، آنچه را بین حسین (علیه السلام) و قاتلین آن سرور واقع شدنی بود می‌دانست، و لذا مخصوصاً نام حسین (علیه السلام) را برد و فهماند که او و حسین (علیه السلام) از حیث وجوب محبت و حرمت تعرّض و محاربه، چون شخص واحدند، و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به منظور تأکید همین اتحاد و یگانگی فرمودند: هر که حسین را دوست بدارد خدا را دوست داشته، زیرا محبت حسین، محبت رسول خدا، و محبت رسول خدا، محبت خدا است.»[note]7- حفه الاحوزی، جلد 10، صفحه 190، حدیث 3775 و فیض القدیر، جلد 3، صفحه 387، حدیث 3727[/note]
«برگرفته از کتاب ” دایره المعارف تشیّع “، تألیف: “بهاء الدین خرمشاهی»
پاورقی‌ها:
