یکی از زیباترین و برجسته‌ترین نکات زندگی امام حسین، توجه شدید و علاقه بی‌نظیر پیامبر اکرم به ایشان و برادر بزرگوارش امام حسن (علیه السلام) است این نکته آن چنان آشکار و نمایان بود که صفات زیادی از کتب تاریخ و حدیث را به خود اختصاص داده است در این جا گوشه‌ای اندک از این مطالب را یادآور می‌شویم.
رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) به مهمانی دعوت شده بود و با گروهی از اصحاب به میهمانی می‌رفت. در میانه راه، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) امام حسین (علیه السلام) را دید که در کوچه بازی می‌کند، پیش رفت تا او را بگیرد، ولی او کودکانه گریخت و هر چه حضرت به دنبال او رفت، او به سوی دیگری جست و آن حضرت همچنان خنده کنان او را دنبال می‌کرد تا او را گرفت آن گاه دستی بر پس گردن و دستی در زیر چانه او گرفته دهان بر دهانش گذاشت و او را بوسید.
و بعد فرمود: حسین از من است و من از حسینم، خدا دوست بدارد کسی را که حسین را دوست دارد.[note]1- انساب الاشراف، احمد بن یحیی بن جابر بلاذری، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، 1398 ه ق1977 م.[/note]
زید بن حارثه نقل می‌کند: می‌خواستم برای انجام کاری خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) برسم. شبانه به منزل آن حضرت رفتم و درب خانه را کوبیدم پیامبر در حالی که چیزی در زیر عبای خود داشت، بیرون آمد پس از آن که کارم تمام شد، پرسیدم: ای رسول خدا! چه همراه داری؟
عبای خویش را به کنار زد و حسن و حسین را که در برگرفته بود به من نشان داد و فرمود: اینان فرزندان من و فرزندان دختر من هستند. آن گاه رو به آسمان کرد و فرمود:
“خدایا! تو می‌دانی که من این دو را دوست دارم، پس آنها را دوست بدار و دوست بدار هر کس آن دو را دوست بدارد.”[note]2- ” اللهم انک تعلم انی احبهما فاحبهما و احب من یحبهما.” (تاریخ الامم و الملوک، معروف به: تاریخ طبری، ابی جعفر محمد بن جریر طبری، مطبعه الاستقامه، قاهره، 1399 ه ق 1979 م.)[/note]
سلمان فارسی نیز از پیامبر اکرم در خصوص امام حسن و امام حسین روایت کرده است که فرمود:
“هر کس فرزندانم حسن و حسین را دوست بدارد، من او را دوست دارم و هر کس من او را دوست بدارم، خداوند او را دوست دارد و هر کس خدا او را دوست بدارد به بهشت‌های پر از نعمت وارد خواهد شد. اما هر کس آن دو را دشمن بدارد و بر آنها ستم روا دارد، من او را دشمن خواهم داشت و هر کس من او را دشمن دارم، خداوند او را دشمن دارد و به آتش جهنم در افکند و در عذاب پایدار بماند.”[note]3- “من احبهما احببته و من احببته احبه اللّه و من احبه اللّه ادخله جنات النعیم، و من ابغضهما اوبغی علیهما ابغضته و من ابغضته ابغضه اللّه و من ابغضه اللّه ادخله نار جهنم و له عذاب مقیم.” (الطبقات الکبری، معروف به: طبقات ابن سعد، محمد بن سعد بن منیع هاشمی بصری معروف به ابن سعد، بخش ترجمه امام حسین (علیه السلام)، مؤسسه آل البیت، قم.)[/note]
همین طور رسول گرامی اسلامی (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: “به وسیله من آگاه شدید، با علی راه یافتید و هدایت شدید، نیکی‌ها به واسطه حسن به شما عطا شد، ولی سعادت و شقاوت شما با حسین است. آگاه باشید که حسین یکی از درهای بهشت است، هر کس با او دشمنی کند، خدا بوی بهشت را بر او حرام می‌کند.”[note]4- مروج الذهب و معادن الجوهر، ابی الحسین علی بن حسین بن علی مسعودی، مطبعه السعاده، قاهره 1384 ه ق 1964.[/note]
این علاقه و عنایت ویژه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به امام حسین (علیه السلام) و اهل بیت (علیه السلام) را صرفا نمی‌توان به یک رابطه عاطفی و علاقه خویشاوندی حمل کرد. مضامین روایاتی که در کتب فریقین فراوان نقل شده است، نشان می‌دهد که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) با اطلاع و آگاهی از مسیر آینده جامعه اسلامی، می‌خواستند بدین وسیله راه حق و باطل را به روشنی از یکدیگر تفکیک و متمایز سازند.
« برگرفته از کتاب “امام حسین (علیه السلام) و عاشورا از دیدگاه اهل سنت”، تالیف موسسه اصول دین قم »
پاورقی‌ها:
