اگر دوستی در همۀ شرایط پشتیبان ما باشد و در خوشی و ناخوشی کنارمان بماند، چه حسّی به او پیدا میکنیم؟
اگر رفیقی به صورت مادی و معنوی همهجا از ما حمایت کند، چه علاقهای نسبت به او در دل ما ایجاد میشود؟
اگر پدر و مادری تمام زندگی خود را وقف پرورش و رشد فرزندشان کنند، چه وظیفهای نسبت به آنان بر فرزند متحمّل میشود؟
اگر آن دوست، آن رفیق و آن پدر و مادر که از هر لحاظ خود را مدیون آنها میدانیم، خواستهای از ما داشتهباشند، آیا رسم جوانمردی و مردانگیست که بیتفاوت به آنها بنگریم و از دعوت اجابتشان سر باز زنیم؟
حال کمی بیاندیشیم…
پروردگار ما، هستیبخش تمام وجود ماست. همۀ دار و ندار و زندگی و حیاتمان از جانب او به ما تقدیم شدهاست. بدون لطف و عنایتش، لحظهای دوام نداریم. حال رسم جوانمردی و مردانگی در برابر پروردگارمان که بود و نبودمان به اختیار اوست، چیست؟ اگر خداوند خواستهای از ما داشتهباشد رواست که از آن سر باز زنیم؟ اگر ما را از کاری باز دارد، سزاوار است که ما در انجام آن کار مشاهده کند؟
چنین سوالی را فردی از امام صادق (علیه السلام) پرسید که: “ای پسر رسول خدا (صلی الله علیه و اله و سلم)! جوانمردى و مردانگى چیست؟”
حضرت فرمود: “این است که خدا تو را نه در جایى که نهى فرموده ببیند، و نه [تو را] آنجا که سفارش کرده، نیابد.”1
پاورقی:
مطالب مرتبط
آخرین ها
“پرورش وجدان”
در نهاد انسان نیرویی آسمانی است که او را به کارهای خوب تشویق کرده و از کارهای زشت باز می دارد. […]« آراستگی»
اساس زندگی انسان بر “انس و معاشرت” نهاده شده است که دارای جاذبه و دافعه هایی مادی و […]«فقر معنوی »
انسان خاکی طبعا از فقر و کمبود گریزان است. آدمی اگر در یک گوشه زندگی خود احساس نقص و فقر کند، تا حد […]«کربلا و درک بهتر از تاریخ اسلام»(1)
هر سال بسیاری از مسلمانان در سراسر جهان فداکاری بزرگ حسین بن علی (علیه السلام)، قهرمان نبرد کربلا […]«اثر همنشین»
روزی استاد وارد کلاس شد و به هر کس برگهای سفید داد و از دانشآموزان خواست که با کشیدن خطی، برگه را […]