تبعیت

 باسمه تعالی  همه ما در این دنیای فانی به این امید زندگی می‌کنیم که عاقبتمان ختم‌به‌خیر شود و بهشت جاویدان نصیبمان گردد و در بهشت الهی جایگاهی نیکو داشته باشیم. امام باقر (علیه السلام) در توصیه‌ای چهارگانه به مؤمنین راه قرار گرفتن

 باسمه تعالی یکی از مصادیق حُسن خلق، مزاح و شوخ‌طبعی است. مزاح و شوخیِ به‌جا و به دور از معصیت خداوند، نه تنها مذموم و ناپسند نیست، بلکه به آن توصیه شده است. طنزگویی، مزاح و شوخ‌طبعی، اگر در مرز شرع برگزار شود و از خطوط قرمزی که خداوند و اولیای دین برای آن تبیین کرده‌اند تجاوز نکند، می‌تواند یکی از عوامل نشاط‌بخش زندگی باشد. انسان، گاهی با یک لطیفۀ زیبا، خنده بر چهرۀ انسانی اندوهگین می‌نشاند و شادمانی را به او هدیه می‌دهد. شادمان کردن دل دیگران، علاوه بر اینکه از زیبایی اخلاق شمرده می‌شود، به طور ویژه در فرمایشات معصومین (علیهم السلام) مورد سفارش قرار گرفته و آثار بسیار ارزندۀ دنیوی و اخروی برای آن شمرده شده است.[1] اولیای دینِ ما، به مزاح و شوخی‌های سالم و فرح‌بخش توصیه فرموده‌اند. مثلا روایت شده است که

  باسمه تعالی طاووس یمانی، یکی از شخصیت ها و علمای هم عصر امام سجاد و امام باقر (علیهما السلام) بود که برای خود شاگردانی داشت که به اصحاب طاووس معروف بودند. ابوبصیر می گوید: با جمعی از دوستان، در محضر امام باقر (علیه السلام)، در کنار

 باسمه تعالی “ما می‌دانیم که کودکانی که در خانواده‌های فاقد صمیمیت و حمایت رشد یافته‌اند، کودکانی که والدین آنها از مهارت‌های تربیتی کودک محرومند و کودکان خانواده‌هایی که در آنها اختلاف و بدرفتاری برجسته است، به احتمال زیاد بزهکار می‌شوند”

باسمه تعالی امام صادق (علیه السلام) از پدرش، امام محمدباقر (علیه السلام) نقل کرد که آن حضرت فرمود: روزی بر جابر بن عبدالله انصاری وارد شدم و بر او سلام کردم. جابر جواب سلام مرا داد و پس از آن پرسید: تو کیستی؟ در