” . . . ابن مسعود می گوید من دیدیم رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) گریه می کند. به آن حضرت گفتم چه چیز باعث گریه شما شده است؟ فرمود: ” شفقت و رحمت نسبت به این گنهکاران از امتم . . . “
در سیره پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله و سلم) ، وصایای فراوانی است که ایشان آن ها را گاهی به امیرالمومنین(علیه السلام) و گاهی به اصحاب خاص خود مانند ابوذر، سلمان و ابن مسعود می فرمود.
به جاست همزمان با سالروز رحلت پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله و سلم)، در جستجوی راه زندگیمان کمی بیشتر در فرازی از وصایای آن حضرت به ابن مسعود ، بیندیشیم :
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در بخشی از این سخنان به ریشه یابی گناهان می پردازد و می فرماید :
” ای ابن مسعود از مستی گناه پرهیز کن ، زیرا همانگونه که شراب مست کننده است ، گناه هم مست کننده است. . . “
همانگونه که انسان مست نیروی ادراکی خود را از دست داده، درست نمی بیند، نمی شنود و نمی اندیشد ، انسان معصیت کار نیز این چنین است و بین آنچه برای (سعادت) او زیانبار و سودمند است ، فرقی نمی‌گذارد. لذا آن حضرت به این آیه شریفه استناد کردند که : ” آنها نا شنوا، لال و نابینا هستند؛ لذا (از راه خطا) باز نمیگردند!”(1)
رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در ادامه وصیت خود به ابن مسعود با استشهاد به آیاتی همچون آیه 7 سوره کهف ، که خداوند در آن می فرماید : ” ما آنچه را روی زمین است ، زینت آن قرار دادیم.” (2) ، در حقیقت به ما می فهمانند که گناهکاران آنچه را که زینت حقیقی آنهاست ، نمی فهمند و آنچه را که زینت واقعی شان نیست، زینت خود می‌پندارند. آنچه روی زمین است ، زینت زمین است ، نه زینت انسان . . .
زیور زمین در آینده ای نزدیک پژمرده خواهد شد و انسان را رها می کند ؛ همانگونه که پروردگارمان نیز می فرماید : “این زرق و برق ها پایدار نیست، و ما (سرانجام) قشر روی زمین را خاک بی گیاهی قرار می‌دهیم.” (3)
اما زینت واقعی انسان آن چیزی است که جاودانه بوده چه قبل از مرگ، چه در حال مرگ و چه پس از مرگ به حال او سودمند باشد . پس آن کس که فقط به فکر خانه، فرش و بوستان خوب است زمین را مزین کرده و اگر جانش را با علم و تقوی مزین نکند ، کوشش هایش بی حاصل خواه
