هنگامی که مأمون خلیفه عباسی، امام رضا (علیه السلام) را از مدینه به سمت ایران و شهر مرو فراخواند، مردم ایران در مسیر راه حضرت، در شهر نیشابور مجمع بزرگی برای دیدار ایشان ترتیب دادند. هنگامی که مرکب امام به نیشابور رسید، دو تن از عالمان نیشابور به نمایندگی از مردم شهر خدمت امام رسیده و گفتند: “مردم می‌خواهند سیمای شما را ببینند و کلامتان را بشنوند.”
امام رضا (علیه السلام) در پاسخ به این درخواست، کلام گران‌بهای زیر را (به زبان مردم آن منطقه) به نقل از تک‌تک پدران بزرگوار خویش و سپس به نقل از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
“از جبرئیل شنیدم که فرمود: شنیدم از خدا که فرمود: توحید، دژ محکم من است. هر که در آن وارد شود، از عذاب من در امان خواهد بود.”
سپس امام در ادامه فرمود: “اما این شروطی دارد که خود من از شروط آن هستم.”[note]1- کلمه لا اله الا الله حصنی فمن دخل حصنی و من دخل حصنی امن من عذابی… بشرطها و انا من شروطها، التوحید، ج ۲۵، ص ۲۳؛ أمالی الصدوق، ص ۱۹۵، ح ۸؛ عیون أخبار الرضا (ع)، ج ۲، ص ۱۳۵، ح ۴؛ معانی الأخبار، ص ۳۷۱، ح ۱.[/note]
آری! حضرت رضا (علیه السلام)، شرط ورود به دژ و پناه‌گاه خداوند را پذیرش توحید و اقرار به امامت امام و اطاعت از او معرفی فرمود.
همان‌طور که در جامعۀ بی‌حصار، ناامنی و ناهنجاری ایجاد می‌شود، دل بی‌حصار نیز مورد هجوم شیطان واقع می‌شود و افکار زشت و تصمیم‌های خطرناک تولید می‌کند. مطابق فرمایش پربهای امام رضا (علیه السلام)، پذیرش بندگی خداوند و حرکت در راستای خواسته‌های خداوند و امامان تعیین شده توسط او، نقش حصار و پناه دل را دارد. این واقعیت، نسخه‌ای ابدی و سعادت‌بخش برای بشریت و حتی ضامن سلامت جامعه انسانی می‌باشد.
(در تدوین این مناسبت‌نامه از کتاب “حضرت رضا (علیه السلام)، مظهر رأفت خدا”، تألیف آیت الله سید محمد ضیاء آبادی استفاده شده است.)
1396/5/13
پاورقی:
