« حجّت خدایی، اسوه نیکویی » 

خداوند هیچ بند ه‏ای را برای عهده ‏دار شدن مقام امامت بر نمی ‏گزیند و او را حجّت آشکار خویش بر آفریدگانش قرار نمی‏دهد، مگر آنکه ‏خصلتهای پسندیده در وجود او به کمال رسیده باشد و تمام گفتار و کردارش‏، الگو و نمونه باشد. پس جز به صواب سخن نمی‏گوید و جز کار نیک انجام نمی‏دهد …

امام محمد باقر (علیه السلام)، پیشوای پنجم شیعیان است که همچون پدران پاکش از نظر رفتار و ویژگیهای اخلاقی، آیینه تمام نمای یک بنده مخلص الهی و الگو و اسوه رهپویان حق بود.

ایشان آن چنان در رفتار با مردم، عفیف و پاکدامن بود که تا حد امکان به سادگی از گناه آنان، چشم می‌پوشید و همین رفتارشان بهترین اثر را در دل مردمان می‌گذاشت. روایتی که در زیر بیان می‌شود به خوبی بیانگر این صفت والا و نیکوی ایشان است:

مردی مسیحی، به قصد مسخره کردن و استهزاء، کلمه “باقر”¹ را به کلمه “بَقَر”²تغییر داد و آن حضرت را به صورت اهانت آمیزی مورد خطاب قرار داد. امام بدون آنکه از خود ناراحتی نشان بدهد و اظهار عصبانیت کند، با کمال سادگی فرمود: نه، من بقر نیستم، باقرم.

–         مسیحی: تو پسر زنی هستی که آشپز بود.

–         امام باقر (علیه السلام): شغلش این بود، عار و ننگی محسوب نمی‌شود.

–         مسیحی: مادرت سیاه و بی شرم و بد زبان بود.

–     امام باقر (علیه السلام): اگر این نسبتها که به مادرم می‌دهی راست است، خداوند او را بیامرزد و از گناهش بگذرد؛ و اگر دروغ است، از گناه تو بگذرد که دروغ و افترا بستی.

مشاهده این همه بردباری، کافی بود که تحولی در مرد مسیحی ایجاد نماید، و او را به سوی اسلام بکشاند. چنانکه این مرد مسیحی، بعداً مسلمان شد.

« برگرفته‌از کتاب هدایتگران راه نور، تالیف محمدتقی‌مدرسی و کتاب داستان راستان، تالیف شهید مرتضی مطهری (با اندکی تغییر و تصرف) »

پاورقی‌ها:

1. 1- لقب مبارک ایشان “باقر” است. باقر یعنی شکافنده. به آن حضرت “باقر العلوم” می گفتند، یعنی شکافنده دانشها.
2. 2-“بقر” در لغت عربی به معنای گاو است.