باسمه تعالی
انتظار نيرويي است زاينده و توجهي است متعالي. نيرويي سازنده است از آن جهت كه قرار را از شخص منتظر مي گيرد و آرامش را از او مي ستاند و او را به حركت وا مي دارد و توجهي متعالي است از آن روي كه انسان را به مسيري هدايت مي كند كه مبدا و پايه آن توحيد است. انتظار، در ماهيت خود، انسان منتظر را متوجه مبدا عالم، خداي جهان و سرچشمه همه هستيها مي كند. انسان منتظر، همواره، چشم به راه فرجي است كه به قدرت مطلقه الهي تحقق خواهد يافت. منتظران، چشم به راه «مهدي» هستند. مهدي كيست؟ بنده خدا،خليفه خدا و ولي خدا در زمين، كه به قدرت خدا زنده است و كار جهان به واسطه او به انجام مي رسد. او روزي به امر خدا، براي استقرار عدالت و نجات جامعه بشري، ظهور خواهد كرد.
لذا توجه در اين امر، همواره به خداي متعال است و اين بعد توحيدي انتظار و توجه به خدا و طلب فرج و گشايش از درگاه خدا، از مهمترين اصول اين اعتقاد و باور است. منتظران بايد، هميشه، متوجه درگاه كبرياي الهي باشند، و روي دل به سوي خدا كنند، و از پيشگاه لايزال، طلب فرج نمايند. اين تعليم را پيشوايان ياد كرده اند. پيامبر اكرم (ص) مي فرمايد:
« بهترين اعمال امت من،انتظار رسيدن فرج است از نزد خداي عزيز و جليل »
اما افق انتظار از اين نيز فراتر است. بعد ديگر انتظار، توجه به پيامبران و مكتب پيامبران و تجديد عهد با آنان است و همچنين توجه به مقام هدايت پيامبر اكرم(ص). منتظران، چشم به راه كسي هستند كه در او صفات و آثار پيامبران گرد آمده است و هنگامي كه ظهور كند، آن آثار در او ديده خواهد شد. هركه دوست دارد آدم، شيث، نوح، ابراهيم، موسي، عيسي، داود، سليمان،و يوسف عليهم السلام و … محمد(ص) را ببيند، مي تواند آنان را در مهدي(ع) نظاره كند.
او مي آيد تا بر آرمان پيامبران جامه عمل بپوشاند، دين خدا را در عرصه زمين بگستراند، نداي توحيد را در همه سو منتشر سازد و عدل و داد را در جهان برپا نمايد…
اما جدا از تمامي ابعاد عقيدتي انتظار، توجه به اين نكته ضروري است كه از اصول اساسي «انتظار» دعوت به حماسه و اقدام است. شما اگر منتظريد كه كسي بيايد ، و عدالت و داد را بگستراند، معلوم مي شود به عدالت و داد عقيده داريد؛ و هر كسي نسبت به هر چه عقيده دارد، تعهد نيز دارد. بنابراين چگونه انسان مؤمن و معتقد به عدالت و داد ، و متعهد نسبت به اجراي اين دو ، خود در ساليان عمر خويش، ساكت مي نشيند و هر ظلم و ناحقي را تحمل مي كند و آرمان اعتقادي خويش را به كناري مي نهد، تا پس از سالها و صده ها، ظهور تحقق يابد، و مصلح و موعود بيايد و عقايد و تعهدات او را تحقق بخشد؟ چگونه انسان معتقد متعهد چنين خواهد كرد؟ آنچه مصلح و ياران او در روزگار ظهور انجام خواهند داد، تكليف ايشان در آن دوران است، اما تكليف امروز ما چيست؟ نه… سستي و سكوت پذيرفته نيست. انتظار دعوتي است به حماسه و اقدام، هدايتي است به حركت و رفتن و اميدي است به رسيدن.
كونوا قوّامين بالقسط : بر پاي دارندگان مقتدر داد و دادگري باشيد.( سوره نسا آيه 135)
برگرفته از كتاب خورشيد مغرب
نوشته محمد رضا حكيمي با اندكي تغيير و تصرف