« بانویی سخن ور »

« بانویی سخن ور »

فهرست مطالب

وقتی زینب (سلام الله علیها) را بعد از ماجرای کربلا به همراه سایر اسیران به مجلس ابن زیاد بردند، ایشان به صورت ناشناس در میان سایر زنان نشست. پسر زیاد متوجه ایشان شد و پرسید: “این زن ناشناس کیست؟”

کسی پاسخ او را نداد و برای بار دوم و سوم سوال کرد. در این وقت یکی از خدمتکاران پاسخ داد: “این زینب دختر فاطمه (سلام الله علیها)، دختر رسول خداست.”

پسر زیاد که سرمست جنایات و پیروزی خود بود همینکه آن بانوی معظمه را شناخت در صدد برآمد تا پیروزی خود را به رخ دختر بزرگوار علی (علیه السلام) بکشد و در ضمن یک استفاده تبلیغاتی هم از این مجلس و مکالمه با زینب (سلام الله علیها) به نفع حکومت خون خوار و رسوای یزید بنماید. اما گمان نمی‌کرد طرف مکالمه و سخنش شیر زن تاریخ و بانوی بزرگی است که در برابر او با منطق محکم و نیرومند خود سبب رسوایی یزید و همه ستمگران و فاسقان روزگار خواهد گردید. پسر زیاد با کمال بی‌شرمی دهان باز کرد و گفت:”سپاس خدای را که شما را رسوا کرده و گفته‌های شما نادرست از کار در آمد.”

شاید بیچاره خیال می‌کرد هر کس در راه مبارزه با باطل کشته شد و به شهادت رسید رسوا شده و دروغش نمودار گشته و شاید هم اینقدر می‌فهمیده ولی برای انحراف افکار و وارونه جلوه دادن حقایق اینگونه سخن گفته چون این سخنان را به خدا نسبت داده. اما زینب (سلام الله علیها) برای خنثی کردن نقشه های عوام فریبانه بلافاصله پاسخ داد:”ستایش خدای را سزا‌ست که ما را بوسیله پیغمبرش گرامی داشته و از پلیدی پاکمان گردانید. آن کسی که رسوا گردد بی شک و تردید فاسق است و آنکس که دروغ می‌گوید فاجر و تبهکار است و چنین کسی ما نیستیم و دیگران هستند. و الحمد لله.”

پسر زیاد که انتظار نداشت و یا باور نمی‌کرد با چنین زن دانشمند و با شهامتی روبرو شود جهت سخن را تغییر داده و گفت:”رفتار خدا را با برادر و خاندانت چگونه دیدی؟”

بانوی قهرمان با بیانی که از کمال ایمان و تسلیم او در پیشگاه با عظمت حق تعالی حکایت داشت و با لحنی افتخارآمیز و تکان دهنده و کوبنده در جواب فرمود: “من جز نیکی ندیدم…. آنان نیز (با کمال افتخار) به آرامگاه خود شتافتند ولی بدان که خداوند میان تو و ایشان داوری خواهد کرد و تو را مورد بازخواست قرار خواهد داد. پس نگران باش که در آن روز پیروزمند چه کسی خواهد بود (تو یا آنها)؟ ای پسر مرجانه مادر به سوگت بنشیند.”

باری همین چند جمله کوتاه به اندازه ای کوبنده و دندان شکن بود که اهل تاریخ می‌نویسند پسر زیاد را چنان خشمگین ساخت که در صدد قتل زینب (سلام الله علیها) برآمد اما یکی از سرکردگان لشکرش که در آنجا حاضر بود او را آرام ساخت و از این کار جلو گیری کرد.

« برگرفته از کتاب “زندگانی حضرت زهرا و زینب کبری (علیهما سلام)”، تالیف سید هاشم رسولی محلاتی »

سایت رشد، 15 رجب، سالروز وفات

عقیله بنی هاشم، پرچمدار کربلا،

زینب کبری (سلام الله علیها)

را به تمامی مسلمانان جهان تسلیت عرض می‌کند.

مطالب مرتبط:
الگوهای من
  • زندگــی پیشــوایــان
  • یـــاران پیشــوایــان
  • دیگر بزرگــان
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
باورهای من
  • زندگــی پیشــوایــان
  • یـــاران پیشــوایــان
  • دیگر بزرگــان
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
برای تغییر این متن بر روی دکمه ویرایش کلیک کنید. لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است.
  • خـــداوند
  • خلقـــت
  • پیـــامبران
  • نمـــــاز
  • حـــج
  • امــــر بــه معـــروف
  • قیـــامت
  • مـــرگ
  • بــــرزخ
  • بهشت
جستجو کنید
همیاری خیرخواهانه شما

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

مقالات مرتبط
Ali ibn Abi Talib

Ali ibn Abi Talib

A part of Ali ibn Abi Talib (as)’s last will to his sons Hassan (as) and Hussain (as) after the attempt on his life by a stab from Ibn Muljam: “My advice to you is to be conscious of God. Do not yearn for this world, even though it may run after you. Do not […]

that night

that night

The verses of chapter 96 of the Quran apparently show that the Night of Ordainment or Power (Laylatul Qadr) was not specifically restricted to the time of the descent of the Quran and the period of the call of the Messenger of Islam, but rather that it repeats annually until the end of this world. […]