از اهالی خراسان بود. راهی طولانی را پیموده بود و رنج فراوانی کشیده بود تا به مقصد برسد؛ چرا که با پای پیاده آمده بود. کفش هایش از بین رفته و پایش ترک خورده و پاشنه آن شکاف زیادى برداشته بود. وقتی وارد مدینه شد، مستقیم به خدمت امام باقر (علیه السلام) شرفیاب شد.
وقتی حضرت را دید، خدا را شکر کرد که بالاخره به مقصود خویش رسید. امام باقر (علیه السلام) تا پای مجروح او را دید، فرمود: این چیست؟
مرد گفت: ای پسر رسول خدا براثر طی نمودن مسافت بسیار است. به خدا سوگند، مرا از دیار خویش، جز دوستى شما اهل بیت، بدین جا نیاورد.
امام باقر (علیه السلام) در جواب مرد خراسانی فرمود: “مژده باد بر تو که به خدا سوگند، با ما محشور مىشوى.”
آن مرد با تعجب گفت: اى پسر رسول خدا، با شما؟
حضرت فرمود: “آرى ! هیچ بنده اى ما (اهل بیت) را دوست نمى دارد، جز آن که خداوند، او را با ما محشور خواهد کرد. مگر دین، چیزى جز دوستى است؟ خداوند عزوجل مى فرماید: «بگو: اگر خدا را دوست مىدارید، از من (پیامیر) پیروى کنید! تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد.»[note]1ـ “قل إن کنتم تحبون الله فاتبعونى یحببکم الله…” (سوره آل عمران، آیه 31)دعائم الاسلام، جلد1، صفحه71[/note]
آری درباره این که انسان هرچه را بخواهد و هرچه را دوست داشته باشد در قیامت هم با او مأنوس می شود، در روایات ما زیاد تأکید شده است. مثلا در روایات آمده که اگر انسان سنگى را دوست داشته باشد، با همان سنگ در قیامت محشور مىشود[note]2ـ قال الامام الرضا (علیه السلام): “فلو أن رجلا تولى حجرا لحشره الله معه یوم القیامه” (امالی صدوق، صفحه 130)[/note]
با توجه به این سخنان، معلوم می شود انسان خودش وجود و سرانجام خویش را مىسازد و انتخاب مىکند؛ یعنى انسان مانند اشیاء طبیعى نیست. آنچه در طبیعت است، همان چیزى است که خلق شده و اختیاری از خود ندارد؛ جز انسان که همان چیزى است که بخواهد باشد. لذا انسان هرچه را دوست داشته باشد و به نحوی این دوست داشتن و محبت در وجود او رخنه نماید و عملکرد او را تحت تأثیر خود قرار دهد، به فرموده امام (علیه السلام) در قیامت با همان محشور می شود.
(برگرفته از کتاب ” فلسفه اخلاق “، تالیف: “استاد شهید مرتضی مطهری” (همراه با تلخیص و اضافات)
پاورقی ها:
