عیادت از بیمار که در رهنمودهای معصومان (علیهم السلام) به آن توصیه شده، در جهت ایجاد آرامش روانی برای بیمار و کاستن از درد و رنج روحی اوست و این هدف از راه آدابی چون ابراز محبت، هدیه بردن و مانند آن انجام می‌گیرد.

یکی از دوست‌داران امام صادق (علیه السلام) می‌گوید: “فردی از دوستان آن حضرت بیمار شد و ما چند نفر از دوستان امام (علیه السلام) به عیادت او رفتیم. در راه با امام صادق (علیه السلام) روبه‌رو شدیم. حضرت به ما فرمود: “به کجا می‌روید؟”

گفتیم: “قصد داریم از فلانی عیادت کنیم.”

امام (علیه السلام) فرمود: “بایستید.” ما ایستادیم! سپس فرمود: “آیا با یکی از شما سیب یا بِه یا ترنج (نوعی لیمو) یا کمی از عطر و یا قطعه‌ای چوب عود برای بُخور هست؟”

گفتیم: “از این‌ها چیزی همراه نداریم.”

امام صادق (علیه السلام) فرمود: “مگر نمی‌دانید که بیمار با دریافت هدیه، آرامش می‌یابد؟!”1

همچنین آن حضرت تأکید داشت عیادت از بیمار باید کوتاه باشد و می‌فرمود: “عیادت از مریض حداکثر به اندازه یک بار دوشیدن شیر شتر (کنایه از کوتاه بودن زمان) باشد.”2

توصیه دیگر ایشان در هنگام عیادت از بیمار این بود که به آنها خیره نشوید، چون موجب اندوهشان می‌شود.3

همچنین آن امام بزگوار توصیه می‌فرمود در عیادت از بیمار از او درخواست کنید تا برایتان دعا کند؛ زیرا دعای او همانند دعای فرشتگان است.4

آری! رعایت همین آداب به ظاهر جزیی، انسان را در جهت رشد و تعالی ارزش ها حرکت می‌دهد و باعث تعمیق روابط اجتماعی بین افراد یک جامعه است.

(برگرفته از کتاب “مفاتیح الحیاه”، اثر “آیت الله جوادی آملی” (با تلخیص و اضافات))

پاورقی‌ها:

  1. 1- الکافی، جلد 3، صفحه 118.
  2. 2- العیاده قدر فواق ناقه او حلب ناقه (الکافی، جلد 3، صفحه 118).
  3. 3- لا تنظروا إلی أهل البلاء، فإن ذلک یحزنهم (مشکاه الانوار، صفحه 28).
  4. 4- إذا دخل أحدکم علی أخیه عائدا له فلیسأله یدعو له، فإن دعاءه مثل دعاء الملائکه (الکافی، جلد3، صفحه 117).