«ادب عیادت»
عیادت از بیمار که در رهنمودهای معصومان (علیهم السلام) به آن توصیه شده، در جهت ایجاد آرامش روانی برای بیمار و کاستن از درد و رنج روحی اوست و این هدف از راه آدابی چون ابراز محبت، هدیه بردن و مانند آن انجام می‌گیرد.
یکی از دوست‌داران امام صادق (علیه السلام) می‌گوید: “فردی از دوستان آن حضرت بیمار شد و ما چند نفر از دوستان امام (علیه السلام) به عیادت او رفتیم. در راه با امام صادق (علیه السلام) روبه‌رو شدیم. حضرت به ما فرمود: “به کجا می‌روید؟”
گفتیم: “قصد داریم از فلانی عیادت کنیم.”
امام (علیه السلام) فرمود: “بایستید.” ما ایستادیم! سپس فرمود: “آیا با یکی از شما سیب یا بِه یا ترنج (نوعی لیمو) یا کمی از عطر و یا قطعه‌ای چوب عود برای بُخور هست؟”
گفتیم: “از این‌ها چیزی همراه نداریم.”
امام صادق (علیه السلام) فرمود: “مگر نمی‌دانید که بیمار با دریافت هدیه، آرامش می‌یابد؟!”[1]
همچنین آن حضرت تأکید داشت عیادت از بیمار باید کوتاه باشد و می‌فرمود: “عیادت از مریض حداکثر به اندازه یک بار دوشیدن شیر شتر (کنایه از کوتاه بودن زمان) باشد.”[2]
توصیه دیگر ایشان در هنگام عیادت از بیمار این بود که به آنها خیره نشوید، چون موجب اندوهشان می‌شود.[3]
همچنین آن امام بزگوار توصیه می‌فرمود در عیادت از بیمار از او درخواست کنید تا برایتان دعا کند؛ زیرا دعای او همانند دعای فرشتگان است.[4]
آری! رعایت همین آداب به ظاهر جزیی، انسان را در جهت رشد و تعالی ارزش ها حرکت می‌دهد و باعث تعمیق روابط اجتماعی بین افراد یک جامعه است.
(برگرفته از كتاب “مفاتیح الحیاة”، اثر “آیت الله جوادی آملی” (با تلخیص و اضافات))
پاورقی‌ها:
[1] الکافی، جلد 3، صفحه 118.
[2] همان
[3] (مشکاة الانوار، صفحه 28)
[4] (الکافی، جلد3، صفحه 117).