عربی بادیه نشین نزد امام حسین (علیه السلام) آمد و عرض کرد: “یابن رسول اللّه ! قرض بزرگی بر گردن من است و از پرداخت آن عاجزم. به خود گفتم از کریم ترین افراد درخواست کمک کنم و کریم تر از اهل بیتِ رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نیافتم.
امام (علیه السلام) به او فرمود: “اى برادر عرب، سه پرسش از تو مىپرسم؛ اگر یکى را جواب دادى، یک سوم و اگر دو پرسش را پاسخ گفتی، دو سوم و اگر همه را جواب دادى، تمامی قرضت را به تو عطا مىکنم.”
اعرابی عرض کرد: “یابن رسول اللّه! آیا کسی چون تو که از اهل علم و شرف هستی، از کسی مثل من سؤال می‌کند؟!”
حضرت فرمود: “آری، از جدّم شنیدم که فرمود: “احسان به هر کس باید به میزان معرفت او باشد.”
اعرابی عرض کرد: “هر چه می‌خواهی بپرس، اگر می‌دانستم که پاسخ خواهم داد و اگر نمی‌دانستم، از شما می‌آموزم.”
امام حسین(علیه السلام) فرمود: “بهترین عمل چیست؟”
مرد اعرابی عرض کرد: “ایمان به خدا”
حضرت فرمود: “چه چیز، بنده را از هلاکت می‌رهاند؟”
عرض کرد: “اعتماد و توکل به خدا.”
حضرت فرمود: “زینت انسان به چیست؟”
عرض کرد: “علمى که توأم با حلم و بردبارى باشد.”
فرمود: “اگر این نشد؟”
عرض کرد: “مالى که با جوانمردى و بخشش همراه باشد.”
فرمود: “اگر این هم نشد؟”
عرض کرد: “فقرى که با صبر همراه باشد.”
فرمود: “اگر این هم نشد؟”
عرض کرد: “صاعقه اى که از آسمان بیاید و او را بسوزاند؛ چرا که این چنین فردی شایسته این گونه سرنوشتى است.”
امام حسین (علیه السلام) تبسم نمود و کیسه اى را که حاوى هزار دینار بود و انگشترى را که نگین آن دویست درهم مىارزید، به وى عطا کرد و فرمود: “اى اعرابى! دینارها را به طلبکاران بده و بهاى انگشتر را در زندگى خود صرف کن.”[note]1- جامع الأخبار، صفحه 381[/note]
اعرابى عطاى حضرت را گرفت و گفت: “خدا بهتر مىداند که رسالتش را در کجا و در چه خاندانى قرار مىدهد.”[note]2- اشاره به آیه 124 سوره مبارکه انعام: “الله أَعلم حیث یجعل رسالته ” سوره انعام، آیه 124.[/note]
« برگرفته از کتاب “درر الاخبار”، تألیف: “علامه محمد باقر مجلسی(ره)”»[note]3- در تهیه این متن از ترجمه فارسی کتاب مذکور که توسط آقایان مهدی حجازی، علی رضا حجازی و محمد عیدی خسروشاهی انجام پذیرفته، استفاده گردیده است.[/note]
پاورقی ها:
