بلندترین درجات جود و سخاوت، ایثار است. ایثار از شعارها و پرچم‌های رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بود؛ تا جایی که خداوند سبحان در قرآن کریم در ستایش اهل ایمان می‌فرماید:
“…هرچند خود بدان نیاز مبرمی داشته باشند، دیگران را بر خودشان مقدم می‌دارند.”[note]1- “…و یوثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصه …” (سوره حشر آیه 9)[/note]
روایت شده که حضرت موسی (علیه السلام) از خداوند خواست تا بعضی از درجات پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امتش را برایش نشان دهد. وقتی ایشان آن درجات والا را دید، از خداوند علت این کرامت را پرسید. خداوند فرمود:
“به خاطر خُلقی که آن خُلق را در میان آنها (پیامبران) به ایشان اختصاص دادم و آن ایثار است.”[note]2- “… بخلق اختصصته به من بینهم و هو الإیثار یا موسى …” (مجموعه ورام، جلد1، صفحه 173)[/note]
بارزترین نمونه‌های ایثار را می‌توان در حادثه کربلا جستجو کرد و یکی از عناصر اخلاقی موجود در حادثه کربلا ایثار است. آیا برای ایثار تجسمی بهتر از ابوالفضل العباس (علیه السلام) می‌توان پیدا کرد؟
تجلی این عاطفه انسانی و اسلامی یکی از وظایف حادثه کربلا بوده است و گویی این نقش به عهده ابوالفضل العباس(علیه السلام) گذاشته شده بود. یکی از جلوه‌های ایثار عباس (علیه السلام)، هنگامی است که ایشان سپاهیان اطراف شریعه فرات را کنار زد و وارد آن شده و اسب را داخل آب برد؛ به طوری که آب به زیر شکم اسب رسید. آن حضرت می‌توانست حتی بدون این که از اسب پیاده شود، مشک را پر از آب کنند.
همین که مشک را پر از آب نمود، با دست مقداری آب برداشت و آب زلال را تا نزدیک دهان خویش برد. دیگران از دور ناظر بودند ولی آنها همین قدر گفته اند که ما دیدیم که ننوشید و آب را ریخت. اما چرا؟ ابتدا کسی نفهمید که چرا عباس (علیه السلام) چنین کاری کرد. تاریخ در اینجا می‌گوید: “یادش افتاد که برادرش تشنه است. گفت شایسته نیست حسین در خیمه تشنه باشد و من آب بنوشم.”
حال تاریخ از کجا می‌گوید؟ از اشعار ابوالفضل (علیه السلام). وقتی که از فرات بیرون آمد، شروع کرد به رجز خواندن. از رجزش فهمیدند که چرا عباس تشنه لب، آب نخورد. خودش را مخاطب قرار داده بود و می‌گفت:
“ای جان عباس! می‌خواهم بعد از حسین زنده نمانی. تو می‌خواهی آب بخوری و زنده بمانی؟ عباس! حسین در خیمه اش تشنه است و تو می‌خواهی آب گوارا بنوشی؟ به خدا قسم رسم برادری، رسم امام داشتن و رسم وفاداری چنین نیست.”
آری! کربلا جلوه گاه تمام عیار ایثار است و عباس بن علی (علیه السلام) مظهر آن. چه آنگاه که امان نامه دشمن را رد نمود، چه زمانی که در شب عاشورا چنان مردانه سخن گفت و خود را فدایی سید الشهدا (علیه السلام)و اسلام خواند و چه زمانی که در اوج تشنگی آب را به روی آب ریخت. عباس (علیه السلام) امام و دینش را بر هستی خود مقدم ساخت. او با ایثار و ازخود گذشتگیش در جریان کربلا درسی بی بدیل را برای عالمیان در همیشه تاریخ به یادگار گذاشته است. چنین ایثار و پایمردی است که موسی (علیه السلام) را در کار پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امتش متحیر می‌سازد.
(برگرفته از کتاب “حماسه حسینی”، تالیف: “استاد شهید مرتضی مطهری” (همراه با اضافات))
سایت رشد، فرارسیدن تاسوعای حسینی
یادبود آموزگار ایثار و مدافع راستین ولایت،
حضرت عباس بن علی (علیه السلام)
را به تمامی دوستداران و ارادتمندان آن حضرت، خصوصا شما دوست گرامی تسلیت می‌گوید.
پاورقی‌ها: